DE SUMMO BONO.

a gaudet,& amicis abundat, is vere ac! perfe­y? beatum fefe predicare poteft. Nec infelix amen ideocenfendus eft; fi unum aut aiterum x bonis hifce humanis modo rccenfits ipfi de­flic, fed hec adhibenda cft differentia. Si»«­"um aliquod ei defit ermamentum fammi boni;id­3o nondum erit mifer aut infelix,(imo ne vi­WMebitut fibi quidem non effe perfe&e fortuna­$, dummodo quietem animi, tanquam.» mmur bonum posfideat) fed hoc faltem la­Jborat defe&u, quod fummum iftud bonum Won habeat in perfe&o gradu. . 90. Sinpars aliqua seceffaria tranquillitatis nimiei deficiat, ea vel eft hujusmodi pars, cu­usabfentid istranquillitate animi o»ino priva­s ac deftituitur; velquà deficiente in tran­nuillitate animi fui paru duntaxat impeditur, riori modo fit zifer& infelix, maximaque ipfi incumbit calamitas. Pofteriori modo mifer equidem ac infelix non eft, fed& per/zd?e beatus aberinon poteft. JM or Itaquejam confideremus genéra fingu­JJ bonorum fupra memorata, vt videamus qw«­bam borum fint partes neceffaria tranquillitatis ani­"i, necne,& quznam eorum tranquillitatem animi vel/ecundurm effentiam, vel fecundum perfe­jonem conftituant,

92. Ac primum quidem in ivirii;, ea­rum definitio ftatim monftrat, cum Divitie nil aliud fint nifi 4/usdantia quedam facultatum, merum efle ornamentum, n€c partem Mim

effen­