38 CarlII. De AFFeCTIBUS SECUNDUM DIVERSA

Veo tili ote a E LSU icu RN uique homini invito contingit. v. g. Cut

fortisfimus quis tetritus pallefcir, cum patien. ipforum fen

tis(imusirritatus€ tentia non eft affe quitur gríma Polunta: fe quando fortis fugere, patiens fe ulcifci vult, fed mox mediante ratione hunc motum fup. primit, Hoc vocant»erum animi, nondum iamen affe&um. 3. Secunda voluntas effrenit cum fequenti motu ratio exceditur,& fimi quafi corripitur, v.g. fi fugam aut vindidum intendo,cum nonlicet. Hoc demum ex e gum mente eft perrurbatio animi,(nil enim pfis magis eft frequentatum, quam Affe&un nominare perturbationem animi) hoc prit cipioeftIra& Metus.| 4'Tanderm inde nil citur morbus animi i.e. Vitium, quando affe &us diu eft continuatus. Nequeenim aliam agnofcunc differentiam affc&tus& vitii, quam inter difpofitionem& habitum. a)

16.Sic cum ftatuerent, non potuerunt non affellus in univerfum malos exiftimare,quia prit cipiti fucrunt morborum animi,& quia parvurl etiam affe&um parvum malum ftatuebant. Item cum docebant, affe&us non folum polo verum etiam debere à viro bono ac fapiente

domaári& prorfus extirpari c) etíi levem& ex i eom

a) Vid, de Proceffu ifte Senecam Epift. 75. E 19,

go1. b) Seneca l.1. de ira c. 16. c) Senec? 2, de ira c, 12,& epift. 85. p. m. 236.13.