.7
סיאיז געווען אַ פריטיק.צוּ נאַכט. יענם גאנצן טאָג חאט מיין טאטע אויסגעזען װי אַ מענטש וועמען ס'איז פּארענטפערט געווארן די הארבּסטע פראגע אין זיין לעבּן, ער האט זיך בּאמיט אונז צוּ געבּן אָנצוּגעהערן, אז ער טראגט ארום עפּעס אסוד, אן ער האט אין זיך בּאי האלטן עפּעס א פארבּארגענע זאך, וועלכע ער װעט, סוֹף-כל.סוֹף אנטפּלעקן... מקבּל.שבּת זיין בּין איך ניעט געגאַנגען. אוּן אז דער טאטע איז צוריקגעקומען אליין פוּן דְאוונֶען, האט ער זיך נישט געשפּעטיקט אָנצוּפאלן אויף מיר: -- מאָטל:ירוחם דע קרעמער איז געווען דארטן אוּן ער האָט מיר דערציילט זאכן פון עובדיהן, אז אך אוּן װײ צוּ מיך! געװען חברים פוּן קינדווייז אָן, אוּן װער ווייס נאך אזוי וי איך, אז יענער האט אים אפילו צו די פּאנטאָפל נישט געגרייכט. אוּן איצטער?... יענער איז גליקלעך... כֹּל טוּב... אוּן מיין ,תכשיט"* זיצט אוּן לייענט זײַן. שמאטצע... ם - טאטע, וװאָס ווילסטו?-- האָט זיך פוּן מיר ארויס", געריסן א קראנק קוֹל.{ -- וואס איך וויל? איך װייס וואס איך וי?... אהאי דאנקען גאָט, וואס דוּ האָסט, לכ? הפחות, געעפנט דאס מוילי. אוּן אזוי- איך רעױ און רעד און ער איז וי אַ שט מער... װי אים וואלטן די אלע זאכן גאָרנישט אָנגעגאנגען... ווֹי ער וואלט געווען דער קלאָרער אוּן איך דער משוגענער... אבער אלע משוגעים זאָגן דאך, אז זי זענען די קלאָרע גאר די גאנצע ועלט איז משוגע געווארן... אָהאָ, װאָס איך וויליי 259