לה.
אין איינעם פון דידאָזיקע טעג האָבּ איך אנגעשריבּן א קאַרטל צוּ דאווידאָװוסקין. אַיועקשיקן האָבּ איך עס, װאָס אַן אמת, נישט אַוועקגעשיקט, אָבּער געשריבּן האָגּ איך אָט װאָס:
;היינט װעט שיינען די זון. אָבּער נישט די זון פוּן אַ ווינטערדיקן פרימאָרגן, װאָס האָט א פּנים פוּן אַ שוואַכער, בּלאַסער, יונגער פרוֹי, נאָר אַ זוּמערדיקע זוּן, אַ שטאַרקע, אַ גרוֹיסע, אַ בּלישטשענדיקע, אוּן דעם מענטשנס אוֹיגן וועלן נישט קענען קוקן אוֹיף איר. ליכט אוּן װאַרימקײט איז אַרוּם. און איך האָג ליב דאָס לעבּן. אוֹי, בּרודער,. װי ליב איך האָבּ דאָס לעבּן, װי איך פריי זיך מיט מיינע געפילן. מיט מיין אָטעמען! דאָס הארץ גייט מיר אַריבּער די בּרעגעס... און איך װייס, אַז דער צווייטער טייל פוּן מיין לעבּן ועט זיין אַן אַנדערער אוּן אַ פאַרשײידענער... װאָס גײען מיך אָן די אַנא. ליזירגדיקע שנייד-מעסערס ז אַלץ איז זייער רייך, זייער קאָנ. פּליצ ר אין העכער פוּן יעדן מין אנאליז... וװאָס גייען מיך אָן די ,שחיטה:-חלפים" ו איך האָבּ ליב דאס גוטע, דאס שיינע, דאָס ריינע, דאָס דערהוֹיבּענע, די מוּטיקיט, די גערעכטיקייט... איך שטרעבּ.. איך דער אוֹיפגצהאָדעוועטער דורכן צער... איך שטיי העכער פוּן די אַלע נאַרישקייטן... איך שפֿיר אַנײ און אַן אַנדער לעבּן-- און אין מיר איז בּאַהאַלטן דער מאַטעריאס דערפאר... איך הוֹיבּ אוֹיף די אוֹיגן... ס'איז גיט דאס בּאוואוסט, זיין, ס'איז גוּט די דערקענטניש!.. איך װייס, אז בּלוֹיז פּיין
21