יי יי יי

זי ווארפג פוג א יאסליע צו א יאסליע זיכ דערלאנגעגֿ, אוג א יעדער מוסקול גלײַכ וי קוועקזילבער דערציילט;

וי זיס ס'זײַנעג די ציבעלעס, װי ס'שפּריצט פונ זײ מיט עפּײַעכצ, װי ס'גלומט זיס נאָכ א הערינג א געזאלצענער צו זיי. אוג די ציינער מאָררעװעג זיכ, אוג די ציינער שרלעג, פוגנ אייג זײַט אפ דער אנרערער-- צעמאָלג אוג צעזייט.

אוג די נאכט איז לאנג, זי ציט זיכ דאָרט אפ מײַלג, צוג א וװינט דאָרט ערגעצ בושעוועט אונ דרייט;

איז ווישט מעג זיכ מיט ארבל? מעכטיק אָפּ די מײַלער, מע צעקעמט די בערד מיט פינגער װי איג דר'היים.

דערנאָכ שטעקט מעג ארלג די קעפּ נאָכ אינ די קלומקעס, פּונקט וי איג די טאָרבעלעכ פארגראָבג זיס די פערד,

אוג מע ציילט ס'געבליבענע-- שווער אזוי אוג אומעטיק,

אוג ס'גלוסט זיס. יערג איינציקג א ואלגער טאָג אפ דר'ערר.

נאָר ס'רײַבט זי אװראָם-הערש די אויגג מיט דער פּאָלע אוג שטורכעט יעד איינעם, װי אנ אָנגעפּוישטנ זאק; -- דאָס איז ניט קייג װעטשערע, כאוויירימ באלעגאָלעס, ס'איז מיט די סאָװעטג, באלעגאָלעס, א קאָנטראקט! ­

אוג מיט אלטע קלומעקלעכ דורכ פענצטער אופגעמאכטע, אוג מיט װײַט-ארויסגעשטעקטע נײַגעריקע קעפּ

איז צו דאָרט צומ װאָקזאל דער צוג, װי אוא וואכטע, אפ רוישיקג געפּליעסק פוג אופגאננדיקג דניעפ.