דוד.המלכן אָן אַן אַטלעסענער זשופּעצע, אין וועלפע ס'האָט אים אָנגעקליידט דער גלותדיקער געדאַנק. און דער העלר-דיכ. טער, דער אוראַלטער מלך, האָט אויפגעהערט אויפשטיין אָפּצוי ריכֿטן חצות, צו פאַסטן און איינצוריפֿטן די הענט זיינע -בּשפיר ושליה". פון אַלע מענטשן פון דער פאַרגאַנגענהייט, פון די העלדן פון תנ"ך און פון תּלמוד, זענען אַראָפּגעפאַלן די שמוציקע קליידער און מאַנטלען, אין װעלפֿע עס האָט זי אַרומגעהילט די פאַנטאַזיע פון אונזער גלות ליטעראַטור און האָט פון זי אַזױאַרום געמאַכֿט משונהדיקע שאָטנס. פּוֹילישע יירן, װאָס שאָקלען זיך אין טלית ותּפילין,
פון דער קאַמף-ערנסטקייט פלעג איך צייטנווייז אַריבּער צו לייכטזין און געלעכטער, אַ געלעפֿטער, װאָס האָט אין זיך זײער ווייניק פונעם פּראָסטן חוזקן, בּעיקר איז ער פון יענעם געלעכֿטער, װאָס גאָט אַליין, כּביכֿול, ל?אַכט.
--;אַברהם אָבינו האָט מקיים געווען אַלע מצוות, אַפילן עירוב. תּבשילין אויך"-- דערמאָן איך זיך פּלוצים אינעם תּלי מודישן מאמר, בּעת איך און עובדיה האַלטן בי עפּעס אַ -חולצת ולא מתיבּמת", אָדער בי ,צרורות",;רוב ומנהיג" אָדער ,מיפך והומה"...
- נו, טאָ װאָס פאַר אַ שייכֿות האָט דאָס אַהער!
-- ס'האָט נישט קיין שום שיילֿות... ווען אונזער מוֹמע שרה פלעגט אום יוםיטוב שני, אום יוםיטוב של גליות, קאָכן אויף שבת, פלעגט אַברהם אָבינו נעמען אַ שטיקל פיש, אַ חלה, פלעגט אָנטאָן די יאַרמלקע אויפן קאָפּ און מאַכֿן אַן עירוב-תּבשילין,
-- ירמיה! דו לאַכֿסט אָפּ פון דעם, װאָס די חכֿמים האָבּן געזאָגט 1
װי אַ נאָד?ל װאָלט מיר אַ שטאָך געגעבּן אין האַרצן.
כֿאיבּ דיר נאָך, צדיק מיינער... אין פאַרשטײ נישט און ער זאָגט מיר: ,לאַבֿסט אָפּ"..
-- נאָר דאָס אַליין פאַרשטײסטו נישט! און רבּה בַּר בּר חגחס מעשיות פאָרשטײיסטו יאָ? און ,סבי דתי אתונא" פאַרי
9