אַ געזעלשאפט פוּן מענטשן, די זאכן, טאטן, אויסדרוקן, בּאוועגונגען, וועלכע שאפן זיך ביי מיר, ווען איך געפין מיך אין געזעלשאפט, און װעלכע זצנען אינגאנצן נישט נויטיק... ניין, אנטלויפן, אנטלויפן! וואואהין? שוטה, אַנטלויפן פון זיך אַליין?.
איך בּאַהאַלט מיין פּנים אין די הענט. און בּאֵלֹד דער. פיל איך, אַז אין מיין אוּמרויאיקן, שטערנדיקן, דריקנדיקן ווייטיק, אִין מיין ווייט ק, וועלכער לאָזט זיך נישט שילדערן, איז פאַראַן עפּעט אַן עלעמענט, אַ אנג ענע מ ער פאַר מיר, אַן עלעמענט, װעלכן איך פאַרהא?ט אוּן ויל, ער זאָל בּליבּן אין מיר... און איך טראַכט: אויך די יסורים מיינע זע נען נישט מער ווי אַ פאַלש, אַ צביעות, אַ מין בּאַרימערײ, וי מיין ווערט װואָלט שטייגן דוּרך זיי!
- מי-!-י...-- פייפט עפּעס אַ פאַבּריק.קוימען מיט אַ צאָרני דיקער שטימע, מיט אַ יאָמער-געוויין אויף די דאָזיקע מענטשן מאָשינען, װאָס וועלן אָפּרוּען עטלעכע שעה...
-הע-ע--ע-- ענטפערט אים אַ צווייטער פייף מיט אַן אויסגעצויגענעם זיכערן שאַלן, מיט א שטימע, ועלכע דריקט אויס די איבערצייגוּנג, אַזזי שטייט אין גרויסן...
אָגּער אָט הערט זיך, וי מיקלאַפּט אין טיר, פיסמאן קומט אַריין,
דאָס איז א בּחור פון אַ יאַר פינפאונצוואַנציק: ער לערנט רענטיסטיק, ר'איז אַ קרענקלעכערה אוּן רוימט זיך מיט זיין קרענק, קלאָגט זיך תמיך אויפן לעבּן און אויף דער סביבה, וועלכע האַבּן פוּן אים אַ תּל געמאַכט אוּן ער האַלט זיך פאַר אַ גרויסן סקעפּטיקער,
ער קומט אַרײן, אוּן אין זיין אַרײנקוּמען זערעפּיר איך עפּעס אַ מין אָפן:פאַרבּארגענעם שווינדל. איך שטיי נישט אויף. נישט-ווילנדיק בּאהאַלט איך פוּנם אריינגעקומצנעם דעם שאַטן פוּן מיין אויפרוּדערונג. עס נעסטעט אין מיר אַ פאַרי לאַנג, ער זאָל נישט דערקענען, אַז איך כריי זיך מיט זין קומען...
13