טז.
חיימאוויטשעס סאלאָן איז נישט ליידיק. די ליפט איז פּוֹל מיט פאפּיראסן רוֹיך. מ'רעדט און מ'דיסקוטירט אוֹיפֿן קוֹל --* אוּן דער קריטעריום איז א קלאָרער אוּן א פעסטגעשטעלטער. נארמאן, כאָטש זי פילט זיך גוט אױמעטים, איז ד אָ, לוֹיט איר מינוּנג, די נשמה פוּן דע געזעלשאפט, דער שווארצאפעל פוּן די פארזאמלטע, די העלדן פוּן דער ,זאך". יודלינס דרשה פארלירט די רעפלעקסיעיפארנעפלקייטן, אין וועלכע ער הי?ט זיך צייטנווייז איין, אוּן זי נעמט אֶן צפּעס אַ הייליקע צזות. צר חזר'ט אָפט איבער: ,אוֹיבּ ס'איז דעדלוֹיבט אזוֹי ויך אוֹיסצודריקן*-- אוּן זיינע פּראַזעס זענען שטארק חוופּהדיקע, װען ער רעדט מיט דאוידאָווסקין, געפינט ער פאױ נוֹיטיק צוּ טיליזאָפירן וועגן דער גרוֹיסער בּאדערפעניש צו װאנדערן, נישט צוּ זיצן אוֹיף איין אָרט, אדער צוּ רעדן וועגן דער בּאדייטונג פון ,לי3ּע", ווצלכע איז וי א פּרוּבשטיין פאר יעדן מאן, בּרענגענדיק אים קראפט און מוּט אוּן דעסגלייכן. און עס טרעפט אוֹיך, אז ער ווערט אליין שטארק מיטגעריסן תיט זיי. גנע אייגענע ריד און זיינע אוֹיסמירן בּאקומען דאן די פאָרם פון ,א מענטש דארף'";: א מענטש דארף שטרעבּן צו דעף אנטפלעקונג פון אלע כּוֹחוֹת. וואס זענען אין אים בּאהא?טן, ס'הייסט, צוּ דער פֿארקערפערונג פוּן אלע עַלעמעגטן, וואס אין אים; א מענטש דארף אנטלוֹיפן פוּן דער איינזאמקייט, דאס הייסט, ער דארף זיך בּאהעפטן מיט עפּעס א לעבּעדיק וועזן א. א. װ. א. א. וו. אָבּער, ווען ער רעדפ מיט חיימאָוויטשן, יאָט ער ליבגער ארוֹיסצוּואגן זיינע מיינונגען וועגן דצם ,עקאָ, גָמישן מאקטאר", וועגן ,פּאָליטיש-עקאָנאָמישן פראצעס", וועגן דער ,קומעגדיקער קאטיסטראָפע", וועגן די אוֹיסזיכטן פונים
19