וועלט, אוּן דיראזיקע ראָל זיינע האט עױ אויסגעפירט געי וויסנהאפטיק: כּדי מיר געבּן א געלעגנהייט פאר אקלוגער און איבּעראשנדיקער תּשובה, דאָט ער זיך געפּרוּבט בַּאנוּצן מיט אלע מיטלען:
-- אוּן נאך דעם אלעמען, ירמיה, וואס ענטפערסט דוּ דערויף?
- װאָס?
-- איך פארשטיי נישט... דוּ זאגסט: אויסצובּעסערן אוּג. זער לאגע, אוּנזער לעבּן איז שלעכט, ,נארמאל", אדער ווי דוּ זאגסט עס דארטן. בּקיצור, ס'איז אלץ אמת און ריכטיק... אבּער ווען. קען די זאך קוּמען צוּ א סוֹף?.. עיע.. איך ווי? וויסן... וואס איז עס דאס אלץ? מירן דאך סוֹף כֹּל סוֹף שטארבן... א? מירן דאך שטארבּן?.
- נוּ?
- דאס איז מיין פראגע., איך וויל וויסן...
- וועגן ,השארת הנפש"?
- ניין... דו... נו, לאמיר טרינקען טיו..
ווען די געסט זענען אוועקגעגאנגען און מיר זענען געבּליבּן אליין, איך און ער, איז ער געווען אין ספק: צי ס'פאסט אים אויסצודריקן צופרידנהייט פון די רְעיוֹנות, ווצלכע כ'האָבּ אױױסגעזאָגט אוין פון דער מאָס פוּן פארשטענדיקייט, װאָס איך האבּ ארויסגעוויזן, צי אפשר זאל ער זיך בּאציצן דערצוּ נעגאטיוו, װאָרוּם כוֹף כֹּל סוֹף האָבּ איך זיך נישט אויסי נעצייכנט אין אזא מאָס, װי ער האָט געהאָפט?
צומלעצט, ווען מיך זענען געגאננען דאוונען מנחה, האָבּן גענוּמען טריפן, וי טוי, זיינע רייך:
- אז דו ווילסט, פֿוּנדעסטוועגן, קענסטוּ בּאוויזן, כא"כא... א שאד, וואס דוּ צקשנסט זיך וועגן דער רעדע פין דער בּימַה אראפ... פונדעסטוועגן האף אין, אז בּיז איבעראכטאג שִבּת װעסטו ,ווייכער" ווערן... ניין, זאָגסטו? נו, נוּ!.. וי ס'זאל נישט זיין, קענסטו בּאווייזן... זי שווייגן די אייזלעך! זי האבּן פארשטאנען אלץ, וואס די האסט גערעדט פּונקט ווי 206