0 זי יי יי יי יי יי יי יי יי יי יל
כה.
נאָך דידאָזיקע פֿאַרלויפענישן זענען בּיי מיר דורכגפ. גאַנגען עטלעכע טעג אין סתּם לעבּן, אין אַ לעבּן ענלעך צוּם לעבּן פוּן געויקסן. יעדן אָװגט פלעג איך אַרינקוּמען צוּ משה שמערל?ס אין הויז, אָפּט פלעג איך אַרײנקוּמען אין דעמדאָזיקן הויז אויך מיטאָנ-ציײיט. אָבֶּעח אַלע פראגן, אֵלעַ מ-שנוֹת האָבּן מיך עפּעס ווי פֿאַרלאָזט. די מלאכה פֿוּן אַנאֵלי, זירן און גריבּלען זיך האָבּ איך עפּעס וי מאַרגעסן. אויך מיין טרויער איז געװאָרן אַ װייכער, אַ שוועננדיקער, אַ מין צאַרטער אוּמעט. אין מִיר האָט זיך געשפּירט יענער מין רואי. קייט פון באַלאַגערטע שטעט איידער זיי פאָלן אַריין אין די הענט פין שוֹנא, וועלכע בּאַלאָגערט זיי.
אינדערפרי גי איך אַרױס פוּן מיין היים. אויפן וועג צּאַגעגנט מיך עוֹבריה, וועלכער גייט דאַװנען אין אַלטן בּית. מדרש אַרײן און ער שלעפּט מיך מיט מיט זיך, מחמת ער האָט אַ סך זאַכן מיט מיר איבּערצוּרעדן. איך שטעל מיך נישט אַנטקעגן זיין בַּקִשׁה אוּן איך גיי אַריין. דאָרטן איז איצט דער לעצטעה מנין: עס דאַװנען די שפּעט.אַװעקגײענדיקע: די כּליקוֹדש, די ,היטער פוּן שטאָט', דער רב, דער דיין, בּיידע שוֹחטים, קאָצין, ר' צדוק דער אייניקל, דער חזן בַּיי אָט דעם מנין איז תּמיד יאָסל דער מושלם. יעקב איז אויך דאָ, ער דרייט זיך אַרוּם פוּן װאַנט צוּ װאַנט מיט אַ לויכטנדיק פּנים, מיט אַ גרויסער איגערלעכער אויפרעגונג; די הענט וענען בּײ אים אין די הױיזן-טאַשן און זיי האַלטן דאָרט עפּעס אַזאַך מיט גרויס הנאה, און וי נאָר ער דערזעט אוּנז ארייגי קוּמענדיק, לויפט ער צוּ אוּנז בּאלד יו ווי אַ פייל פון בױגן, מיט איין שפּרונג.
226