כו.
אינמאָל איז די מאמע מיינע אוֹיפגעשטאנען פרי פארי טאָג- וי איר שטייגער איז געווען. זי האָט זיך געדארפט עוֹסקן מיטן כּשֶׁר-מאַכן די גענו, וועלכע מ'האָט נעכטן גץי שאָכטן, אוּן זי צוגרייטן צום פארקוֹיף, ווען ס'וועט זיך אָי הוֹיבּן דער מאַרק. אין דער צייט פוּן דעמדאָזיקן פרי-אוֹיפּשטיין פלעג איך אָפט ליגן מיט פארמאכטע אוֹיגן, ווי איך װאָלט געשלאָפן, און איך פלעג מיך אריינלאזן אין אומקלאָרץ טראַכטוּנגען; אוּן אין אָט דער צייט פלעון מיינע וואַכעדיקע עלטערן שוֹין רעדן פראנק אַוּן פריי וועגן מיר און ווצגן מיין צוקונפט, זייענדיק זיכער, אז דער אָבּיעקט פוּן זײער שמועל הערט גאר נישט.
די מאמע האָט אוועקגעלייגט אַ בּרעטל אוּן זי האָט אָי געהוֹיבּן פארנעמען מיט איר;קִצבוּת".
זי האָט אַרוֹיפגעלייגט א גאַנז אוּן האָט זי צעשניטן מיט אַ געניטער האַנט, אָבֶּער פּלוצלינג האָט זי זיך איינגעבּאָגען אוּן אינגעבּוֹיגענערהייט האָט זי גענוּמען ארומטאַפּן די גענן מער ווי געוויינלעך.
בּאַלד איז זי צוגעגאנגען צוּ מיין טאַטענס געלעגער;
- שלום געצל! אַי שלום געצל... דו שלאָפסט?
װאָס װילסטוּ 1 װאָס...?
= װאָס האָסטוּ זיך אזוֹי דערשראָקן? ס'איז גאָרנישט...
= גו ייג
- אין דער גאַנז, װאָס איך האב פאר איר בּאַצאָלט פינפאוּנאכציג גראשן... אין דער גאנז, וואס איך הא געי ק פּט בּי ניקיטעס ווייבּ.י.
= וואס{ וואס? אוודאי א ,שאלה"?