כח.
קיינמאָל האָט מיין פאַנטאַזיע אַזוֹי שווער נישט געאַרבּעט, װי אין יענער צייט, װעגן װעלכער איך דערצייל, גאנצע שעהן פלעגן. בּיי מיר דורכגיין אין פאנטאַסטישע פאָרשטעלוּנגען, אַלין נישט פילנדיק דאָס. ס'איז נישט גצװען קיין שום מעג. לעכקייט, איך זאָל כאָטש עפעס פאַרמאָגן אין דער װירקלעכ. קייט, דעריבּער האָבּ איך ליב געהאָט מיך צוּ מאָלן אין אַן אַנדער געשטאַלט און אין אַן אנדערע לאַגע. איך, ירמיה פייער. מאַן, בּין אַן אנדערער, לגטרי אַן אנדערער. אבּסאָלוּט אַן
אנדערער. איך אוּן זי פאָרן אין דער שוייץ אַרײן... מיר פאָרן בּיידע... זי װירקט אַן אָפּפּרישוּנג-טוי אויף מיינע אייג. געדרימלטע כּוֹחות אוּן איך בּאַרײכער איר לעבּן מיט מיין גייסט!...
אײנמאָל האָבּ איך זי בּאַגעגנט אין גאס. זי איז געגאנגען אויף אײַן זייט אוּן איך אויף דער אַנדערזײט-- האָבּ איך געפונען פאר נויטיק זיך צוּ מאכן, או איך זע זי נישט. אז זי איז שוין פארגייגעגאנגען האָט מיך שטארק געצויגן צוּ וען, כאָטש אויף איין מ'נוּט, איר פריזור, איר צאָפּ, איר מיגוּר, איר גאנג, דעס קאָליר פוּן איר מאַנטל, איר היט. אָבּער איך האָבּ נישט געקענט, איך האָבּ געציטערט. איך האָבּ מוֹרא געהאט.,. און ערשט ווען זי איז שוין אינגאנצן פארשוואונדן פוּן מיינע אויגן האב איך אוּמגעקערט דעם קאָם אוּן איך בִּין געשטאנען א לענגערע וילע אויף מיין אָרט, זיך איינקוקנדיק אויף דעם וועג,, װוּ זי איז דורכגעגאנגען...
אוּן אין יענעם אָונֿט, נאָך האלבּער נאכט, גִין איך
געזעסן אויף מיין גע;עגער, אויף דער קאנאַפּע, וי ם