יך דער טאטע שטארק כעסן. א קכצנטע בּלֵייבּט אייבּי? א קנצנטע, זי װעט קיינמאל נישט שפּירן די דערנידעריקונג פוּן איר כּבּוֹד. מיט בּערל דעם שמאטניקס ווייבּ שטייט זי די חכָמה-- אוּן רעדט וועגן איר זין, נישטפילנדיק, וי ווייט זי דערנידעריקט דערמיט זיין כּבור. אטייערע חברטע האט זי זיך אָפּגעפוּנען!
- אָבּער מ'קען דאך איר נישט א שפּיי טאן אין פּנים אריין..,
-- מ'קען נישט? און פארוואס קען דיין זון יעדערן שפּייען אין פּנים!... אז אך און וויי צוּ זיין שפּײי!..
- מיין זון.. ירמיה-- איז מיינער פּוּנקט אזוי וי דיינער.,.
-- בּקיצוו, װי די מעשה זאל נישט זיין, דעם תּלמיך, וואס ער האט געהאט בי אלימלכן, האט
ער שוין אנגעוואוירן...
- נו, שלום געצל, ס'איז שוין צייט, זאלסט צוריקגיין אין חדר אריין... און דו מאכסט נאך הכנות... דער טיש איז געגרייט... גיי, וואט זיך...
בּשעתן עסן וויקלט זיך פונאנדער אן אלגעמיינער גע" שפּרעך וועגן צער"בּע?"חיים גוּן דעסגלייכן. פריירע דערקלערט בּערעלען דעם טעם, אלעמאי מ'מאר נישט זעצן אהין אייף קאטטקענע אייער-- ס'א צער בּעלי חיים! די קאטשקעלעך וועלן אוּנטערוואקסן אוּן זיך אוועקלאון שווימען איבּערן טייך, און די מאמע װעט ארוּמלויפן, אהין אוּן אהער, בּיים בּרעג א משוגענע, דאָס רחמנות, װאָס זי רופט ארויס אין אזא מינוּט איז זיך גארנישט מעגלעך פֿאָרצוּשטעלן. נישט זי קען בּרענגען צוריק אירע טייערע קינדערלעך, נישט זי קען אליין צוקוּמען צוּ זײ. דאס בּילך ווערט געשילדערט מיט קלאָ-ע פאַרבּן, עס װערט לעבּעדיק אינס מוי? פוּן דער שילדערערין, און עס איו
פול מיט אַ טיפער טראגיק, אייק. 255