איג לײַבֿ האָבג די שטיינער זיכ בא איר געלייגט,

געטראָגג האָט זי ויי, אונטערנ הארצג, איניינעמ מיט עלקאָנעג,--­אז ס'האָט עלקאָנע, זאָגט זי, זי פוג יענער װעלט געבראכט אלײיג, די פענצטער אויסזעצג זאָל ער דער שטאָט דער גאנצער קאָנע,

אוג מער װי שטלינער זײַנעג ניט געבליבג איר צולעצט, געוויס איז ער, האָט זי געטראכט, פונ לאנג נישטאָ מער; זי װאָלט זיכ שיווע אפ דער װאָג נאָכ אימ געזעצט,

יא ליכט אוועקשטעלג פאר זײַג פארשניטענער נעשאָמע.

נאָר ס'האָט דער מאלכאמאָװעס זי אלייג אראָפּגענומעג פוג דער װאָג, אװעקגעטראָגג מיט די שטיינער ערגעצ װײַט דאָרט; י אוג דעמלט האָט איג שטאָט געגעבג א פארטראָג

א טשאטע פליענדיקע רײַטער. ן

ארײַג איז מענ איו שטאָט אפ ברענענדיקע. פערר,

מ'האָט אויסגעשטעלט זיכ פוג װאָקזאל ביז צו דער סאמע בוינע, אוג צו דער גאנצער שטאָט ט'געשריגג איינער מיט דער שווערד: -- הער גאָר, דו, פּלױיני-בענ-פלויני!

הער נאָר, שטאָט,

איז וויפל וועגג דײַנע באלענאטימ אלע איניינעמ? הער נאָר, שטאָט,

װאָס זעט מע עפעס אפ מארק ניט קיינעמ?-­

געגלאנצט האָט אונטער אימ דאָס פערד, וי שטאָל, ס'איז דער שינע? געוועזג שטויביק אוג געלאטעט:

08