נאָכדעמ האָט מענ ערגעצ אימ פארשטופּט, אונ נאָכדעמ ט'ער געמוזט פוג שטאָט אנטלויכג,

דער טויט האָט אפנ לאנד א פריילעכער געפאָכעט, געגאג איז דעמלט איבער גאנצג לאנד דער קריג; א א שינעל, א קעסעלע אצוג וויפל װאָכג-­אונ ס'האָט עלקאָנע זיכ ניט אומגעקערט צוריק.

ס'האָט. קיינער ניט אפ אימ געווארט דאָרט,

אוג קומענ האָט ער ניט געהאט וווּהיג,

עס ווערט אוו אפגיכ א מארשנ-ראָטע פארטיק, דאָס פײַער עסט זי אופ אזוי געשווינד,

מע פירט נאָר דורכ פארוווּנדעטע אפ װאָננס,

אוג בריווטרעגערס דעמ טויט צעטראָגג אינ די בריוו, עס גייעגֿ אפ דער שטאָט יעריעס וי א האָגל,-­נאָר פוג עלקאָנעג לאנג פארקילט זײַנעג די טריט.

אונ איטע דרייט זיכ װי א הונ ארומ אפ דר'ערד

איג אײנזאמקײַט איג ליידיקער באגראָבג,

-די שטײינער-- קלאָגט זי זיכ דאָרט, קוימ מע הערט,-­די שטיינער זײַנעג איר געקומעג פוג א שווערג האָבגֿ.

זי פּרוּװט די ביטערקײַט פונ צײַטג מיטג מױיל, מיטג ז'קאָרג: אז טייקעפ װי עלקאָנע איז פארבונדנ אפ דער וועלט געװאָרג, האָט זי דערפילט א שװעריקײַט פונ שטיינער אנעמ גאנצג לײַב, -- כאָטש טאפּ זי די הענט אָג,-- זאָגט זי,-- גלײַכ.

07