כ'קאָג אופרײַסג די גאנצע שטאָט, איכ קאָג די זאכ, כ'האָבֿ עס געלערנט; ס'איז גאָרניט, דעם פּאטראָג פארשטאָפּט אוג א קאָמאנדע: ארטילעריע!-
נאָר אז ער ציט איר אויס די האנט, איז זאָגט ער דאָכ מיט שטאָלצ איג הארצנ: -- בא אונדז איז אויסגעפילט דער פּלאג-האָ-האָ-- אפ גאנצע הונדערט אכצנ!-
אוג אפ צווייטג אפדערנאכט
האָט ער זיכ צװײ מאָל אײַנגעװאשג-געװוּסט שוינ אלצ, װאָס ער באדארפ, אונ ס'האָט אינ קאָפּ געקלונגענ: גלאשא!
ער האָט מיט גוואלט דערשלעפּט די נאכט
אוג שטיל געלאָזט זיכ װי א שפּארבער,
זי גייט פונ טײַכ. ס'איז זייגער אכט.
ער ווייסט-- דעמ װעג האָט ער צעשפּארט דאָ
אז גאָר ניט װײַט באמ סאמע טואקט האָט זי מיט כאווערטעס צוזאמעג
א מיידלש בעט איג א באראק
אוג איג דער חיימ-- אנ אלטע מאמע,
פוג אונטער ציצענעם בערעט אזעלכע פּאסמעט האָר זיכ קלאָרג;
199