אֶט איז ער װײַט אוג נאָנט אוגנ נענטער, ס'איז אימ אצינדער גאָרנישט שווער; אונ א מאָטאָר הייבט מיט די הענט ער, גלײַכ װי אנ אומגעפאלג פערד.
אוג שטויסט זיכ איג א צװײטנ אָג דאָרט, אוג זידלט אומרויִק זיכ אויס,-
אימ דאכט זיכ, אז ער איז פארפּלאָנטערט, אוג עפּעס מוז ער דאָ ארויס...
אוג ס'קוקט אימ עפּעס אויס די זאכ, פונקט װי א שטאָט װאָלט דאָ פאריונעט, אונ לייגג דאָ דעם קאָפּ מע דארפ,
אונ ראטעוועג פאר וויפ? ס'איז ניט...
איצט יעד איינעמ עו דערמאָנט, ס'ווערט יעדע קלײניקײַט איצט טײַער; אוג יעדער איינער-- ווערט אימ נאָנט,
אוג יעדער איינער איז צושטײַער...
אז אויב מע טרײַבט דאָס וואסער אָפּ,
אז אוב מע לאָזט עס ניט ארײַג דאָ,-
איז פּונקט אזוי װי פונ דער שטאָט
ער אָפּגעטריבג װאָלט א באנדע...
ער לויפט, אונ יאָנט זיכ, אונ ער שטופּט, אוג מעסט דאָס וואסער אפנ אויג,-
װי ס'װאָלט דאָ אונטערגאג זײַג שטוב,
װאָס ער האָט זיכ אלייג געבויט,-
אוג ס'האָט דאָרטג צומ ערשטנ מאָל
א זעצ געטאָג פארשעמט פוג מויל אימ:
-- מיט אונדזער ארבעט האלט עס שמאָלי.. דאָס וואסער קאָג אונדז איצטער קוילענ!-
2