ער האָט דערפילט, אז דאָס איז זײַנס, אז צוגעבונדג ער צו דעמ איז-­

ער װייסט אלייג ניט-- וי פארטײַעג עס,

ער װייסט אלייג ניט-- נאָר ס'איז עמעס... אוג ס'דאכט זיכ אויס אימ, אז אָט ערשט, אז אוב ארויס ט'ער פוג דעמ ברעגעג,-­איז ער א נײַער אווראָמ-הערש,

אזא װי קיינמאָל ז'ניט געוועג ער...

איז טרײַבט זײַג כעוורע אװראָמ-הערש דאָרט, אלייב דער ערשטער אומעטומ,

ער קוקט אפ יעדערג זיכ אומ

אונטער געלאָד אונטער דעמ שווערסטג,

-- פארגעסט ניט- גיט ער זיכ א דריי,-­

אז אפ די װאסערנ דאָ איז מעג, באלעגאָלעס, װי איג דר'היימ!

באלעגאָלעס, װי א מיזמער!-­

אוג מיט געלאָד-- אפ היג אונ הערצו,

די באָרד װי שוֹימ זיכ שטופּט לוקא; געװאָלט א ציילעמ טאָג האָט ער זיכ,

נאָר אעַנגעקלאמערט זייעדער האנט,

אפ אייג אנ אויגנבליק א קורצג,

אפ קלענסטנ פּינטל מיטג אויג-­

אימ איג דער טיפ אינ הארצג דוכט זיל, אז... עפשער... טאָר מע ניט אזוי...

אז עפשער איז דאָס קעגגנ... וועמעג...

ער װייסט ניט... עפשער קעגג... גאָט.. דערפאר איז עפשער... שווער זײַג טראָט, נאָר זאָגג דאָס איז ניט באקוועמ אימ...

206