אז, אייגנטלעכ, װאָלט אימ אלייג זיכ געװאָלט זײַג הייועריק אזוי-­

אונ מיט די מארליעס אוג מיט-- ווייס איפ-­זאָל אויכ דער קאָפּ אימ זײַג באזוימט... ער זעט: די הענט זײַנעג אימ בלאס הײַנט,-­נ'געטרײַ זײַג װילט זיכ אָג אנ עק,

אוג פאר טרובאג זיכ א פארמאסער

גיט ער אלייג:-- װאָסי? מע מעג!..

די גאנצע שטאָט האָט בא אונדז וואסער געלייגט צומ קאָפּ נאָכ א געשלעג!

מע פלעגט איג דר היימ מיר אלע װאָכ אזוי דעם קאָפּ אפ צוויי צענעמעג,

אוג וואסער האָט איג יעדער לאָכ געקאָנט ארײַג װי איג אנ עמער... ס'האָט מיר אמאָל דערלאנגט א פערד אונטערג חארצנ, איג א ריפ

אוג זאָזלעג-- גלײַס איג מויל, אהער, אוג אימ אפ צוויי צעהאקט די ליפּ,

אוג נאָר מיט װאסער, גאָר ניט מער, געראטעוועט האָט גאנצע שטאָט זיכ,-­אוג אוילעמ זאמלט זיכ. מע הערט,

אוג אויגג נײַגעריקע. גלאָצג,

דערלאנגט טרובא ארומ א קוק;

ער שטייט שויג איג א ואָד, אינמיטג, זא ריס אראָפּ דעמ באנד: גענוג! ס'וועט אָנ אימ גוט זײַנ, פּונקט װי מיט