אונ זײַנע שטאָלענע געדערימ נעמט מעג לייענעג, גלײַכ װי א בוכ אונ א פארשטענדלעכג אזוינעמ,

מע גיסט װי בראנפג דאָרט ארײַג אימ דעמ בענויג,

א דריי אהער,

א דרי אהיג,

נימע מאכט מיט אימ דעמ עמעסנ לעכאימ,

אז אופהייבג זאָל ער דאָרט גאנצע בערג,

אוג קויעכ זאָל אימ אפ א גאנצער וואכטע סטײַענ!

מע הערט בלױז, װי סע פּליסט דאָרט דאָס געטראנק,

אוג איג די שטאָלענע די אָדערג װי סע צעגײיט זיכ, דערפילסט איג אימ א היימישנ א גוטג פרײַנט,

אונ פוג גענוס גיט אווראָמ-הערש א הייב דאָרט מיט דער פּלייצע, אוג איז טרובאעג צעג מאָל דאנקבאר

פאר אלצ,-- דאכט זיכ אימ אויס,-- פאר אלצ,

פאר זײַנע שטארקע װערטער װי געטראנקעג,

אוג פאר זײַג פעסטג הייזעריקג האלדו,

אונ אויכ פאר זײַנע גרויע אָנגעשלײַפטע אוױיגג,

װאָס שפירג קלוג אוג שטענדיק נאָכ, פּונקט װי מיט ליכט, ער זאָל איג ערגעצ גאָרנישט ניט פארבויגג

אוג. זאָל איג ערגעצ ניט דערלאנגעג א פארקריכ;

ער איז אימ צענ מאָל דאנקגאר פאר דער בראנפנדיקער װײַט אוג פאר דעמ װײַטג אױסגעשפּרייטג ראנד,

אוג צעג מאָל דאנקבאר, צעג מאָל וואל

אי פאר דעם בריוו, װאָס ער האָט אָפּגעשיקט זײַג װײַב, אוג אויס דערפאר, װאָס ס'טוט אימ גאָרנישט באנק,

אוג אויכ דערפאר,

װאָס ס'איז ביכלאל פאראג

אזעלכע מענטשג, וי טרובא!