אוֹג ס'האָט די גאנצע װעלט געהערט
די שטילע וערטער גלײַכ װי דונערס:
ס'גייט אופ דאָס פאָלק אפ דער טריבונע,
עס האָט א מעלרונג, עס האָט א ווענדונג:
דײַג װאָרט איז, פאָלק! דיכ העוט דער שטורעמ! דו רעדסט אזוי, אז ס'איז פארשטענדלעכ
דײַג יעדער קלאנג, דײַג זיעדער מורמל!
דעמ קאָפּ ט'געריסג אווראָמ-הערש,
עס האָט לוקא שויג אויכ קייג רו ניט; אוג ס'האָט די גאנצע ועפט געהערט די שטילע ווערטער גלײַכ װי דונערס, געשטראָמט פוג מענגעס אונ פוג צונג אוג אופגעגאנגענע פוג שלקז!
--מיר גיבג אָפּ א גרוס דער צוקונפט! -- מיר גיבג אָפּ דער װײַט א גרוס!
עס איז דער גאנצער רוימ געוועג געפּאקט, אז װייניק שויג געוועג דער סטעפּ איז; דערזעג האָט אפדאָסנײַ טרובא
די הרעבליע רײַטג אפנ דניעפּער,
װי אזא װוּנדערלעכע שיפ,
װי אנ ארויסרופ אזא דרייסטער,-
אוג צו דער הייכ אונ פוג דער טיפ אזויפיל קראפט אונ ליכט זי רײַסט דאָרט. אונ ס'האָט זיכ אימ דערמאָנט די פּראכט פוג מיטלאלטערלעכע דענקמאָלס,
װאָס זײַנעג פינצטער, װי די נאכט,
202