עס ברייטערט פאנאנדער פאר אימ זיכ דער ראנד, עס דאכט זיכ-- ער האלט דאָרט דעמ טאָג פאר דער האנט.
איג װײַט-- א געהילכ, איג הארצ--א געקלאָפּ, טרובא גייט אהיימ-- פארהויבג דעמ קאָפּ.
ער שפּאנט פוג דער ארבעט. ער גייט אונ ער קײַט, ער אײַלט ניט אונ שלינגט אזוי לאנגזאמ די װײַט.
אוג ס'דאכט: א געדאנק דאָרט צעקײַעט ער שווער-פוג באקצייג אפ באקצייג-- אחינ אונ אהער!
א חיימ איז פאראנ, אונ דאָס ברויט איז אלצלינס, דער קאָפּ איז פארהויבנ, אוג טריט--ניט געציילט.
אונ אָט-אָ דאָס ברויט, אז מע גיט א צעשנײַד, איז קאָג ער שוג קלעקנ אפ צװײי אונ אפ דרײַ!
אז סטעפּ ז'אזוי ברייט, אונ ערד אזוי פריש, איז וויפל פארנעמט עס אנ אייגענער טיש?
אז ס'שפּרייט זיס די נאכט אזוי בלוטיק-געטרל, אג אייגענער טיש אונ אנ אייגענער פרײַנט!
אוג דער הימל איז בלוי, אוג דער דניעפּער איז בלו. - געכאמע! ס'איז אויכ איג די אויגג אזוי!..
עס