א יעטווידער ביימל באגעגגט מיט גרוס, אוב ס'טוט זיכ א בענק אוג עס טוט זיכ א גלוסט.-
אונ נאָכאמאָל נאָכ. אוג צווי? אוג דרל, ס'פארשמעקג די װײַטג מיט מיידל אוג ללַבֿי..
אז דער סטעפּ ז'אזוי ברייט, אוג די ערד-- אזוי גאנצ, איז נעמ-- אוב פארזעצ! איז נעמ-- אוג פארפלאנצ!
אין גייט ער, טרובא, דורכ דעמ דניעפּ אוג דורכ בלענד, דער טאָג איז אזוי וי א קינד אפ די הענט,
איז שטעלט ער זיכ אָפּ. פארטראכט. אלייג, אוג ס'גיט אימ א קיצל א צװײַג פוג א בוימ.
איז לאָן זײַג א צװײַג. איז לאָז זײַנ א בוימ; דאָס איז עס, דאָס לאנד! דאָס איז זי, די היימ!
אָט אס זי, די הימ דערלאנגט זי אהער, ט אִיז זי פונסנײַ די דערפונדענע ערד!
מע שפּאנט פונ דער ארבעט. מע גייט אוג מע קײַט. מע אײַלט ניט. מע שלינגט אזוי לאנגזאמ די װײַט.
ס'דאכט; א געדאנק דאָרט צעקײַעט ער שווער-באקצייג אפ באקצייג-- אהיג אוג אהער.
220