De Oll föhrt ielig in sien Büx un mokt de Husdör open fix.

Rin in dat Hus, rupp up den Böhn löppt Korling, Guhls ehr leewe Söhn!!

Nu gev det jo den ännern Dag bie Guhls ’n höllisch grooten Krach.

Se dachten, he bleev weg ’n Johr — nu wär de Bengel all werr dor!

Wat wär oll Vadder Guhl empört:

„Int ganze Dörp hest uns blameert!

Dat segg ick di in düsse Stunn,

Vo’n Böhn kömmst mi nich eher runn, bett diene Wannertied vergohn.

Kannst di nu hier dien Tied verdohn, verpett di nu man hier dien Been; de Dörpschen dörben di nich sehn!“

Un Mudder seggt: „Nu lot det Strieden. Not brukt he hier jo nich to lieden.

Mi geiht det jo ok geg'n Strich, doch rünnerkomen dörft he nich.“

De Tied, de geiht nu hen so sachten, un änners kümmt, as Guhls det dachten. Jung Korl — Guhls ehr leeve Söhn — de wärd all fett up’n Gäwelböhn.

As ens he an det Fenster lehnt un sick no Wald un Feiler sehnt, dor fangen upp de Strot poor Rangen sick an to prügeln un to wrangen un haun sick mächtig watt ant Mul.

Dat wär sowatt för uns Korl Guhl!

He kriegt de Wut, un mit een Wupp ritt he de Gäwelfenster up, un luthals bölkt he dünn von bobn:

„Lot mi man erst mol rünnerkomen, denn will ick ju de Ohm lusen, un Kolken schlog ick in de Kusen!

Ji weeten doch, wat ick föm Kraft!! Noch bünn ick man upp Wannerschaft.“