^2

Klans Groth in Kiel. -

Doch süht se weder Weg, noch Steg,

Un hett ni Kark, noch Dörxen sehn.

De Lüttje dravt inan eben weg Un lücht ehr twischen Stock un Steen.

Dat is nich, as ehr Pos un Gut,

Keen Mann, as vun ehr egen Lüd;

Se gat, as ut de Welt hinnt,

Nank Donnp un Dünen, as se süht.

Doch endlich, in deir Barg vun Sand,

Do weer't, as de sik op en Port;

De Lüttje fat ehr säst de pand Un lüch un trock ehr liesen sort

Do weer't, as husch dat, drav un leep, As keem't ut Löcker in de Wand,

Un flücht sik wedder in de Deep,

As weer't versunken in den Sand.

Mit eennial, as se't recht betrach,

Do weern se in en Stuv an't Bett.

De Lücht de schien as helli Dag,

Lütt Fru de leeg der sinuck un nett.

As nn de Gräfin ehr erlöst,

Un sä: Nu weer dat allens gut,

Un küß dat Rind, un hett ehr tröst, Broch ehr de Lüttje wedder rut.

Doch ehr he Pot un pornlücht kreg,

Do sä he: pe bedank sik schön!

Un be' ehr: „polt de Schürt?) to hoch Un süll ehr de vull Pöwelspöhnch.

Denn krop he in en Kusfer rin,

Kram dar, keem rut un broch wat init: Ln Rad, en Paspel un en Winn',

As Kinnerspeltüg weer't, so lütt.

pe leggt dat eenzeln inankp de Sxöhn Un seggt to ehr: „verwahrt se recht! „So lang as vun de Dree noch Fen, „Geit't Kind un Kindeskind ui slecht!"

s//

p Donn und Diine ist etymologisch dasselbe. — ?) Schürze. — 3) Hobelspähnc.