לעיגילמא אי ,יל יי יי יי ממוממוהמשמטומגממאמן

דער נייער-ספר הדרשות'

נליימונג, אז מיר זאלען געווען האבן נורם געווען זיין טויט, דעופון זעהט זי קלאר ארויס אז אזעלכע וואס זאונען נישט פאַר זייערע אוימע כרירער און לא זֶען זי אויסנעהען פון הוננער און קעלט, דיזע זענען אזוי וי קין הורני נפש, בלוט פֿארניסער, שופכי דמים, אכער זעהר וועניג איז פארהאן איצט אזעלכע ווא טוהען אזוי וי הבל, אז. זי ווארטען נישט, אזוי וי קין, אויף מקץ ימים, נור באַלר, אין אנהויב האבן זי אינזינען זייערע ארימע כרידער-- אט די דאויגע האכן די נשמה פון הבלי אויף וועמן די תווה זאנט, וישע ה' אל הבל ואל מנחתו, אועלכע נעפונען זיך אכער ליידער זעהר וועניג צווישן אונז אין אונזערע צייטען,

רבותי, איך הער עפים א קןול דארט פון מעיב זייט= װי א איך זאגט זיך דארט אין דער שטיל, ער וואגט נישט צו ריידען הויך, ס'נעפעהלט מיר זעהר דער מניר, נור עס וואונדערט מיך וואס אין זיין גאנצע רערע דערמאנט. ער נישט פון אונזער נאציאנאלע נאווענונג, פון אונזער ווידער נאציאנאַלע- אױיפּלעבונג אין לאנד פון אונזערע אכות, איך מוז אידען ציליב טאן ער איז גערעכט, מען דארף דערמאנען ציון און ירושלים מ'מוֹז מקייס זיין די שבועה וואס אונזערע על­מערן האבן געשוואוירן בא די טייכען פון ננל, אם אשכחך ירושלים תשכה ימיני תדנק לשוני לחכי אם לא אזכרכי') נור אונזער שמועס מוו זיין פארכינרען מימ א מדיש אויפ'ן פסוק ותטב לה' משור פר מקיין מפריס'). יום שנברא כןו אדם: הראשון עמד והקויב שוי שקוניו קודמות לפוסיתיו').. אין דעם טאג וואס אדם: דראשון איז געבוירען האט ער מקריב געווען א אקם וואס זיינע ערנער: האבען איהם אויסנעוואקטען פאר זיינע קלויען. אין דיזען מאמר שפיגעלט זיך אב דער נאנג פֿון אונזער נאנצע נאציאנאלע פאליטיק אין די איצטינע מאמענטען.

אמת, דאס קען קיינער נישט לייקענען, אפילו פרעמדע מעלקער זענען אין דעם אויך מודה, אז דאס אידישע פאלק נכלל איז איצט מקייב זעהר א גֿהױיסען קרבן אויפ'ן מזבח. פון אונזער נאציאנאלע אויפלעכונג, אירען געכען נעלר, פארעל- ו טענטיעסיג מערער לויט זייערע כחות. ווענען ישוב או'ץ ישראל, קרן היפוד און קין קימת האכען זיך נישט צו באקלאגען אויפ'ן אידישען פאלק, און אפילו קרן הישוב און קרן התורה נלייבען אויך אין א געוויסער מאס נישט פארשעהמט אירן זענען בכלל א פאלק וואס אז מ'מאנט זיי נעבען זי, אזוי וי אונזערע חכמים דרי­קען זיך אוים אין אתה יודע אופיה של אומה זו נתבעין למשכן ונותנים, נתבעים לעגל ונותנים*), די ווייסט נישט דעם נאטוו פון דיזען פאלק, מאנט מען זײ ווענען א משכן נעבען זיי, מאנט מען זיי, אפילן וועגן א ענל געבען זי אויך, נישטא נאך אזא פאלק וואס זאל זיין אזוי צום נעבן וי אידן, די הלוצים פֿון זייער זייט זענען זיך אויך ממש מוסר נפש פאר'ן אויפבןי פון אר'ן ישואל,

ענא

) תהלים קל'ז יין, /2) דארט סיט. /2) חולין ם. 4) ירושלמי שקלים ב.

- שש ­