dh

164. CAP. V, DE AMORE UNIVERSALI ­

mnes que non funt capáces, ut propriis vi­

ribus ad véram virtutem perveniant. Etficut p

fapientes in fapiéntià fuà limites excedere; vel hác exui per morbum poffunt, virtuofi vero multis lapfibus funt obnoxii; ita infipientes& flagitiofi fefe emendare poffunt. Divina pro­

videntia, qaam ftolidi homines coecam oria

mam appellant, cum utrisque eosdem lufus ex­ercet ac modo mendicum ad divitias& pote­

ftatem evehit, modo potentiffimum Regem: in extremam paupertatem atque ignominiam p

detrudit. Denique omnes homines promi- B

Ícue, quia&qua ratione fub Deo funt,& ho­

moomnium miferrimus& vitiofisfimus eusdem àDeo amorem fibi polliceri poteft, quem ho­, mofümmain dignitate pofitus; Ze»« a Deo

certo expe&are poflunt,& coram hoc tribu­

nalineceffe eft hominum faftuofiffimum ob

minim viliffimo homuncioni illatam inju­riam parem rationem reddere& parem penam ex­pe&are,

5« Addeomnes homines effe corrugros,& hominem miferrimum, egerrimum, ftupidis­fimum, poffe hominem przftantiffimum for­tiffimum,& callidiffimum zxizmo apo affice­re ,(i non vi apertá, tamen aftutià;& é con­trario vilisinum hominem potentiffimo ac przclariffimo homini quandoque /umma pr£­ftare poffe offzie,—

€. Preter hanc. generalem hominum z­

qualitatem datur adhuc alia feza/a, qua non»

apu