איך האָבּ מיר צוגעגרייט אַ העמט גלאַטיק פּאַפּיר אוּן איך רעכן שרייבן עטלעכע נאָטיצן אוּן בילדלעך פוּן ,מיין לעבּן'-
{מיין לעבּן*-- אין גענזנפיסלעך; קיין צוּקוּנפט אוּן קיין געגנוואַרט האָבּ איך דאָך נישט; פאַרבלײבּט בּלױז די פאַר. גאַנגענהייט-
די פאַרגאנגענהייט!.. ווען עמיצער װואָלט געהערט דאס לעצטע װאָרט, װאָלט ער זיכער געמיינט, אז עפּעס שרעק. לעכע געשיכטעפ האָבּ איך צוּ דערציילן פוּן מיין ,פאַרגאַנגעג. הייט", עפּעס אַ גרויזאַמע טראַגעדיע, אַ האַרצרײסנדיקע אוּן מוֹח-דערשיטערנדיקע-
אָבּער סאיז דאָך נישט אזוֹי! אויך אין מיין פאַרגאג. גענהייט זענען דאָך נישטאָ קֵיין אינטערעסאנטע געשיכטעס, קיין פאַרכאַפּנדיקע מעשיות, קיין שרעקלעכע טראַגעדיעס; נישטאָ קיין מאָרדן, נישט קיין ליבּע-קאָנפליקטן, אוּן אפילן נישט קיין לאָטעריע:געווינסן אוּן פּלוצימדיקע ירושות; סזענען דאָרט פאַראַן מענטשן.שאָטגס, טוּנקעלע וויזיעס, בּאַהאַלטענע טרערן, זיפצן...
מיין פאַרגאנגענהייט איז נישט קיין פאַרגאנגענהייט פוּן אַ העלד פשוט דערפאר, װיי? איך אַלײו בִּיז נישט קייו העלך. ּ