,
אאירוזועהחעאפעשקעטאקחמזאוויעמעטאק היוה
ישמההוויינאפטואגוואט א
ושעי ר
:ייט
ב.
מיין טאַטע פלעגט נישט ליב האָבּן צוּ לערנען זיינע תּלמידים בּיי זיך אינדערהיים אוּן ער פלעגט שטענדיק בּעסער דינגען אַ חדר אין דער פרעמד. אונזער וואוֹינוּנג איז געווען אַ;הינער שטייג", זי האט געקאָסט אַרוּבּל אַ חוֹדש. מיין מאַמע איז געווען אַ פאַרײנזאַמטע. אין דער שטוביפירונג פלעגט זי זיך בּאַמיען צוּ בּאַװײזן דעם טאַטן, אז זי איז נישט וי אנדערע, וואם ווייסן נאר אויסצוּבּרענגען און מיטפּאַרדינען גאָרנישט; זי איז אן אנדער ווייבּ, זי פֿארדינט אַ גראָשן, אַפּארדינערן, זי איז גרייט צוּ טאן אלץ, צוּ ארבּעטן יעדע אַרבּעט, וועלכע סזאָל זיך נישט מאַכן. זי פלעגט קריגן פעדערן צו פליקן, קליידלעך צוּ וואשן, קליינע מיידעלעך אויף לערנען מיט זיי ,סידור אוּן תחינות", אוּן ווינטער-צייט פלעגט זי נאך זיין בּאַשעפּטיקט בּיים שעכטן גענו צוּם פאר. קויפן אדער בּיי קצבות, אויף איר שפּראַך, ווארום זי פלעגט ליב האָבּן צוּ רופן דידאזיקע ארבּעט אירע: זאס קויפּן די גענז, שטאַפֿן זי און דאס גאנצע עוסקן זיך נאך דער שחיטה-מיטן נאָמען;קצבות", סהייסט: אַ מענערשע אַרבּעט!
אויך היינט נאך האט אין אַ געוויסער מאָס נישט אויפי
געהערט דאס זעלפע גּאַמיען זיך ,צוּ ווייזן אים" פוּן איר
זייט אוּן דאס זע?בּע ,קרימען מיט דער נאָו' פוּן זיין זייט,-
היינט, ווען זיי לעבּן שוין צוּזאמען איבגער צוואנציק יאָר, 2 17