אין בּיתימדרש האָט זיך פֿוּן מיר געפאָדערט, כ'זאס אַרױסווײיון סימנים פון גרויסקייט און אָפּגעזוּנדערטקייט., כ'האָג מיך אײנטאָל בּאנאַרישט אוּן נישט אויסגעהערט פון חומש דאס לייענען פוּן אָנהױבּ בּיזן כוֹף-- און שוין שטייען אַלע אוּן האָבּן פאַרגעניגן פוּן דער סצענע, וי דער טאטע מיינער, פול מיט פאַנאטישן גרימצאָרן, לערנט מיך מיט דער פויסט גאָטספאָרכטיקייט, די יינגלעך אַרוּם לאַכן אויפן קוֹל, און איך שטיי אַ פּאַרשעמטער אוּן בּאַלײדיקטער, איך בִּין איג. גאַנצן בּאַלייגט מיט בּלוּטזױיגערישץ פּיאַוקעס..,
מייגע חברים פלעגן זיך תּמיד פרייען מיט מיין אומ. גליק, זיי פלעגן ליבּהאָבּן זיך מיט מיר צו רייצן, אַ שטאָך געבן, אָפּטפּעטן פוּן מיין אויסזען, פוּן מיין גאַנג, פוּן מיינץ תּנועות, וואס איך אליין האבּ זיי מיך פאַרעכנט פאר אַ גרויסן פארבּרעכן, מפלעגט מיר געבּן כּלצרליי מיאוּסע צונעמענישן; (זיידע?, ,אַלטער בּטלן"... איך בּין געווען אַ ,נישט זייעריקער" אַ פרעמדער, איינער, וואס מישט זיך נישט אין זייערע אַרוּמ. יאָגעניטן אוּן שפּילערייען, און שרייבּנדיק דידאָזיקע פּראַג. מעגטן, דערוואכן אוּן לעבּן-אויף בּיי מיר אין זכּרון אַ סאך בּילדער פֿוּן אונזערע מלחמות אוּן קריגערייען, אָדער, ריכטיקער, בּילדער פוּן זייערע ,ר דיפותי, וועלכע זענען געווען פוּל מיט אַ כיטרער קינדערשער אכזריות..,
דאַן האט זיך בּיי מיר בּאַטאפן, וי געוויינלעך, יענע פארבּאָרגענע גאַוה, די בּאגראָבּענע, די קרענקלעכע, די פּיי. ניקנדיקע, די גאַוה וואס איז צוּזאַמענגעמישט מיט אַ שרעק. לעכעך בּרענענדיקער קנאה:-א וודאי! זיי זעגען ,גוֹיים", זיי ווילן שוין אויף אײיבּיק פארבּלייבּן דאָ, זיי וועלן זיין אַזעלכע פּטוטע קרעמערס, ווֹי זייערע טאַטעס.., אָבּער איך!.. איך װעל פאָרן אין דער ליטע, אין אַ ישיבה.., איך שטייג איבּער זיי אַלע!.,
מיין קליינער אין מיר איז זי מקנא- זיי די פריילעכע,
די שיינע שפּילערס, און זיין צווייטער קלייגער חבר האַלט 34