אַ וודאי דער עיקר; דאס איז די תּורה, וואס שװואַכט אָפּ דעם מענטשנס כּוֹח מיט איר שווערקייט; זי דארף מען פאַר. שטיין מיט אַ טיפקייט שבּטיפקייט; מיין חוֹב איז זי צו חזרן אָן אַן אויפהער; בַּיי זי טאָר איך מיך נישט אָפּנאַרן,-אַ חטא, וואס איך האָגּ, צום בּאַדױערן, בּיי מיר אַנטדעקט, אז צייטנווייז היפער איך אַריבּער אַ סך וועױטער מיט איין מאָל אוּן איך קיק מיך נישט גוט איין אויף דעס אָדער אנדער פּי. טעלע; אַרױיסנארן זיך פוּן זי אָדער אינגאַנצן זיי פאַרלאָזן-איז נישטאָ קיין גרעסערע שאַנדע דערפוּן; אָבּער ,דברי אַגדה?: מדרש,;עיןייצקב", ,ראשית חכמה", ,שבט מוסר/, -מנוֹרת המאור",-שם הגדוֹלים", די מפרשים פוּן דער תּוֹרה אוּן אלע ספרים װי, למשל, ,בּחינת טוֹלם", ,מוּסר השכל" א, א. וו. וועלכע איך האָבּ געפונען אין ר' בּרוכ'ס, עליו.השלים, ירושה אוּן אין אוּנזער בּית-מדרש אוּן װאָס איצט האָבּ איך שוין אפילוּ זייער נאָמען פאַרגעסן,-- דאָס אַלץ איז אַ בּאַזױּנ. דער זאך,
יאָ, מיין אויפגערודערטער גייסט האט געזוּכט, געשטרעבּט, געװאַרט אויף עפּעס, ער האָט זיך אומבּאַוואיסטזיניק בּאַטיי. ליקט אין דער צרה פון דער שלעכטער, פאַרגײיענדיקער וועלט, וועלכע איז פּוּל מיט נאַרישקייטן און וועלכע װאַרט אויף משיחן און אויף דער גאולה, איך האָבּ געוואוסט, אַז דאָס לעבּן איז וי אַלאַנגעך קאַמף, אז עס פארלאנגט אויסבּעסע. רונג, לייטערונג אוּן אוּמקערוּנג צוּם מקוֹר, ס'הייסט, בִּיטוּ היש{ איך האָבּ אויך אַ גאָט פאַרמאָגט, אַ קלאָרן אוּן פעסטן גאָט, מיט וועלכן איך האָבּ געהאַט געוויסע חשבּוֹנות, געוויסע זאַכן- און איך האָבּ אים אַרוּמגעזוּכט. לעבּן האָבּ איך געזוכט, לעבּן און גאָט,
נישט אײנמאָל האט זיך אויף מיר אַױסגעגאָסן מיין טאַטגס צאָרן צוּליבּ מיין;געמיינער געוואוֹינהייט" אַרוּמצוּ. קריכן אַרוּם די אָרימעלײיט, וועלכץ פלעגן קוּמען אין די
40