וועלכֿע האָבּן מיך דערנאָך פאַרמטרט פאָרן משגיח, האָבּן אָגֿ גענומען מיין פאָרשלאָג מיט התלהבות, דער נאָמען פון אונוער צייטונג איז געווען ,;דאָס קליינע ליכֿט אויף צו לײכֿטן אין דער ישיבה'; די אַרטיקלען-- פאַרשידענע ויפּוחים צווישן תורה און השכּלה, צווישן אָרים און רייך, צווישן ישיבה-בּחורים און בּאַלעבּאַטישע קינדער, צווישן אמונה און חקירה, חסידים און מתנגזים, צווישן נאַציאָנאַליסטן און אַסימיליאַטאָרן, די לעצטע צוויי גּאַגריפן האָבּן מיר גענומען אויף בּאָרג בּיי דער פּרעסע, נישט פאַרשטײענדיק קלאָר זייער טייטש. דער נאָמען ;נאַציאָנאַליסט" איז בּיי אונז געווען אַ בּאַזונדער חשובער גאָ: מען, אַן ערנטיטל, און דער נאָמען ,אַסימיליאַטאָר"-- אַ זידלװאָרט, אַ צילבּרעט פאַר די פיילן, װאָס מיר פלעגן אין אים װאַרפן, װי העלדן משכּילים. פאַרשטײט זיך, אַז װאָס שטעלט מיט זיך אייגנטלעך פאָר אַן אַסימיליאַטאָר, האָבּ איך נישט געוואוסט, ס'הייסט, איך האָבּ אים קיינמאָל נישט געזען, נאָר אַנדערע זאָגן, אַז ער האַלט: ,לאָמיר זיין גלייך מיט אַלע פעלקער, מיר נױיטיקן זיך נישט אין ציון און ירושלים". און ציון איז אין יענער צייט געװען-- מיין געליבּטע, מיין בּעסטע מיין שענסטע.-=
ניט ווייט פון אַ קרענק איז געווען יענץ געפיל, מיט ועלכֿן איך האָבּ געלעבּט, איך בּין דער רעדאַקטאָר, זיץ דורך די נעכֿט און קוק דורך דעם מאַטעץריאַל פאַר מיין זשורנאַל און רעדאַגיר און צייכן און שרייבּ און מעק און פאַרריכֿט. מיין אַרבּעט האָט מיר אויסגעזען וי אַ הייליקע אַרבּעט, מיינע געפילן-- די געפילן פון אַ מלחמהיזיגער. די צאָל עקזעמפּלאַרן איז דערגאַנגען בּיז איינעם. עס פלעגט ווערן איבּערגעשריבן מיט אַ שיינער האַנטשריפט, צום פאַרגעניגן פון מיין מנין?עי זער און צו מיין פילשטענדיק גליק.
אָבער די גאַנצע זאַך איז געוען אַ פאַרבּאָרגענע-- און פלוצים איז מען פון איר געוואויר געװאָרן.
און אין איינעם אַ פאַרנאַפֿט, בּין מנחה למעריב, האָט מען מיך צוגעשטעלט צום ראשיישיבה.?עבּן מיר-- מיין אָפן
84