יי.
יאָ, מיין פארגאנגענהייט איז אַ פינסטערע, אומגליקלעכע אוּן שפלדיקע פארגאנגענהייט, ווייל זי איז מיינע, אַ פארגאגי גענהייט פוּן אזא מענטש, וי איך; אָבֶּער אין אַ געוויסער מאָס בּין אויך איך דאך איך, ווייל איך האבּ אזא פארגאנגענהייט, אַ פארגאנגענהייט פון קליינלעכקייט, אַ פינסטערע, אומגליקלעכע אוּן שפלדיקע פארגאנגענהייט,
איצט בִּין איך בּעל-כּרחו אומגליקלען, וויי?ל איך טראַכט, אוּן דאס טראַכטן בּרענגט צוּ דער צעשטערונג פוּן די אילוּזיעס- און עס נעמט צו דעם טעס פיון לעבּן. פוּן אייבּיק אָן האט דאס לעבּן פיינט די דערקענטניש אוּן דאס פילאָזאָפירן, ווייל די בּיידע זאכן זענען זיינע געפערלעכסטע פיינט, זיינע שרעקלעכסטע קאָנקוּרענטן. די תּקיפים פון אוני זער וועלט, די רייטערס אוּן די פירערס פון איין זייט, און די עם-האַרצים, די ווייבּער אוּן די המוֹנישע אַבּע-גלױבּנס פוּן דער צווייטער זייט, האָבּן תּמיד און אייבּיק מיינט די פיי לאָזאפען אוּן די ואוֹילגעלערנטע, און דאס איז גישט אָן אַ גרונט,. דער מענטש ויל ל? צבּן, און ווען ער פילט, אז ער איז אָפּהענגיק פון עפּעס, וואס געפיגט זיך מחוץ פוּן אים, פון אן אנדער רוּח, וואס טיט אלץ, וי ס'געפּעלט אים,-ציטערט ער, דער מענטש, און פלאטערט, ער בּעט זיך, ער ווארפט זיך צו די פיס, ער זוכט רעטונג און הילף, און ער גלויבּט, אז ער געפינט עס. נידער, דעריבּער, מיט די געטערפארלייקענער! אָט אִיז סאָקראטעס- גיט אים אויסצוטרינקען א בּעכער גיפט...
99