לטיצן וועגן מיר- דאפ האב אין דאַמאלס זייער ליב גע. האַט- איז דער טאן פון מיינע ריד געווען אַ שטורמישעה, אַ כּעסדיקער און אפט כּמעט אַ רעזיגנירנדיקער(פארשטייט זיך, טיף אין האַרצן...) אבּער ער האט זיך אין קיין פאַל נישט געקלאגט, כאטש עס האבּן מיר דאן געפעלט סיי אַ דירה, סיי בּרױיט, סיי אַ לערער...
אַ גאנצן טאג פלעג איך ארומבּלאנדזשען איבּער די קלויון,-- רשוּת-הרבּים'ס, וואס זענען געווען אפן אויך פאָך מיר. אין דידאזיקע ערטער פלעג איך בּאַקֶעגענִין אַ סך פין מיינסגלייכן, די ,לאָמאָנאסאווס" פון אונזער גאַס: עטלעכע פון זי זענען געווען מיינע חברים אין אַלטן בּית.מדרש, וועלכע האבּן אים פֿאַרלאזט פאַר מיר, אלע זענען זי געווען אנגעטאן אפּגעריסן און זייער אויסזען איז געווען קרענקלעך פון לאַנגדויערנדיקן הונגער. צו מיר פלעגן זיי זיך בּאַציען וי צו אַ בּרודער אין ליידן אוּן וי צו אַ געסערלעכן קאנ. קורענט גלייכצייטיק, און איך נּלעג זי זייער שטאַרק מקנא זיין: די דאַשעקס פון זײערע היטלען זענען געווען גלאַן. ציקע, וי די דאַשעקס פון די רוסישע היטלען, און דאס האט בּיי זיי האַלבּוועגס צוגענומען דעם געזיכט:אויסדרוק פון בּאַנקיקוועטשערס, בַּעת איך גִּין נאך בי אלעמען געי ווען פֿאַרעכנט פפֿר אַ פּשוטן ישיכה.בּח'ר, וואב סהאט מיר פאַרשאפט אַ פולשטענדיקע גייסטיקע דערשלאגנקייט. איך האבּ אויך מקנא געווען דעם צעקאַ?יעטשעטן רוּסישׁ, וואס זיי רעדן, און כאטש זייער ספּעציעלע בּאַמיאונג צו רעין אויף דערדאזיקער שפּראך, צוזאַמען מיט די גריון, וועלכע איך פלעג אפילו אפט בַּאמערקן, פלעגן מיך שטארק שאקירן, פונ. דעסטוועגן- אין האבּ דאך גאר קיין שפּראַך נישט, און אפילו רעדן אזוי וי זיי קען איך דאןך נישט! און זֵיי רעדן פארט וועגן עפּעס אַ גאָנטשאראוו און וועגן אַ גאגאל, װאָס זי האָבּן געלייענט. אויך איך האב, אמת, געלייענט, איידער כ'האָבּ מיך נאך אויסגעלערנט גוּט רוּסיש צו לייעגען, 102