קליינלעכקייט, אויף מיין שוואַכקײט, שעמעוודיקייט, בּטלנות, אויף מיין אוממענטשלעכקייט. ס'האָבּן נישט געהאָלפן אַלצ צוּי נעמענישן: ,פוילער! שמאַטע!*-- װאָס איך פלעג מיך אַליין רופן. ס'איז אַװועק אַ טאָג נאך צ טאָג, אַ װאָך נאָך אַ וואָך-און קיין לערער האָבּ איך נישט...
און ס'איז מיר מַער נישט פאַרבּליבּן- מיר, וועלכן מ האָט געדאַרפט צערייסן, וי אַ הערינג-- וי װוידער מקנא צו זיין מיינע גליקלעכע חברים, וועלכע האָבּן כּמעט אַלע געהאט פרייוויליקע לערערס. אמת, מיט דער צייט בִּין איך געוואוֹיר געװאָרן, וי זעט אויס דאס דאָזיקע גליק, אָבֶּער מיט דער צייט בִּין איך געוואוֹיר געוואָרן וועגן דעם ווערט פֿונם גליק פוּן נאָך אַ סך זאַכן. אָבֶּער אין יענער צייט, בּיי וועלכער איך האַלט איצט, זענען אין מיינע אויגן געווען אַלֶע לימודים פוּן גימנאַזיע, ווי דאס װאָס ס'איז פאר מיר געווען דער ;תּניא" אין די יאָרן פוּן מיין קינדהייט, יעדעף גימנאַזיסט איז מיינע אויגן געווען עפּעס אן אוֹיסגעצײכנט בּאַשעפּעניש, אַ העכערע פוּן מיר אָן אַן ערך, עפּעס אַ געהוֹיבּענער. אין יעדערער פוּן מיינסגלייכן, װאָס האט געהאָט אַ פרייוויליקן לערער, האט בּיי מיר אוֹיסגעזען וי אַן אַבּסאָלוּט גליקלעכער,
-- אַ לאדיוצלח בּלייבּט אַ לאדיוצלח- האט פוּן מיר חוֹזק געמאַכט קליינשטיין- כאַ:כאַ כאָ, דוּ האָסט זיך גאָרנישט גע. ענדערט וי דו בּיסט געווען, בּעת מיר זענען געווען ישיבה. בּחורים... דו געדענקסט! דאַמאָלס פלענסטו מיך תּמיד בּעטן, איך זאָל פאַר דיר קריגן ,טעג", און איך פלעג אוֹיך האָבּן (געלט-טעג"! איצטער פרעגסטו מיך: ,וויאַזוֹי קױיגט מען אַ לערער* ו!.. אוֹיך מיר אַ מענטש! פאַרװאָס האָבּ איך געקריגן אַ לערער בּאַלד, די ערשטע טעג גאך מיין קימען אַהער? כ'בּין געקומען אַהער, אַ לערער דאַרף מען האָבּן-- וואס טיט קליינשטיין! גי איך און שטע? זיך אַװועק אויפן וועג, װאָס פירט פוּן דער גימנאַזיע, גייען פון דאָרטן גימנאַזיסטן, בִּין איך צוגעגאַנגען, געפרעגט-- און בּאַקִימען|
און איר שטיי נאָכדעם אַ לענגערע וויילע און חזר איבּער
108