מען טאקי דאס אלץ נישט דערגרייכן אָנם קענען אַלגעגרע! איך על לייענען גוטע בּיכער--און גענוּג פאר מיר.

גיען דאַן בּײי מיר דורך אַ חוֹדש אוּן חדשים נאָכאנאנד אין שלינגען בּיכער און זײער פארדייען, וואס ס'פארשאפט מירך שטארק פארגעניגן. מעטאפיזישע פּראָבּלעמען, פאר זין גופא, האבּן מיך דאמאָלס נישט בּאזוּנדערס אינטערעסירט( וויכטיקער פאר זי האָבּן מיר אוֹיסגעזען די לעבּנס-פּראָבּלע. מען, די פראגן וועגן דער אנטוויקלונג פוּן דער מענטשהייט און וועגן די יסוֹדות פוּן דער געזעלשאפט. קיין עסקים דער מיט, וואס טוט זיך אוֹיבּן אוּן וואס אונטן, האג איך דאן כּמעט נישט געהאט. די עיקר-טעמע פוּן מיינע געדאנקען אי געווען די פארהעלטניסן, וואס צווישן מיר אוּן דער געוע?י שאפט. איך האבּ זיך דא:אָ?ס איינגערעדט, אז מיין פריוואסי לעבן איז גאָרנישט און אז אזא מענטש, וי איך, דארף, אדער, ריכטיקער, האט נישט קיין אנדער אוֹיסװעג, וי זיך אינגאנצן מקריב צוּ זיין פאר טוֹבת הכּלל. אינדעם קֶען ז'ך פארקערפּערן מיין אינדיווידואליטעט. כ'האבּ אויך עפעס פארי לאגט א מין גלויבּן, אז די געזעלשאפט ווארט אוֹיף מיר. די געזעלשאפט, דאס הייסט: דאס יידישע פאלק, די יידישצ נאציע, וואס פאר איר דארף איך לעבּן, איך דארף מיך אוּמי בּרענגען אוּן מיר מאכן בּעסער, איר, וועלכע ווארט איך זאל קומען אוּן זאל איר העלפן, מיט וואס וועל איך מיר זין א העלפער און אן עלטסטער- האָבּ איך נישט געוואוּסט. איך האָב, פארשטייט זיך, אנערקענט, אז דערווייל בּין איך נאָך גאָרנישט, א קליין, אומגעבּילדעט יינגל, אָבּער מיט דער צייס װעל איך דערוואכן אוּן װעל אוֹיפשטיין... און איך פלעג זיך אוֹיך מצער זיין: פארװאָס בּין איך געבּוֹירן געװואָרן מיט אזא כאראקטער, אז איך האָבּ נישט קיין אנדער וועג נאָר צו לעבן פאר אנדערע-- בּעסער וואָלט דאָך געווען, ווען א'ן װאָלט אנדערש געווען, ווען כ'װאָלט געווען פעאיק צו זין וי אלע מענטשן, הנאה צו האָבּן פון מיין פריוואט.לעבן, און 15