פוּנדעסטוועגן שטארקן זיך וי אלייבּ, אויסהאלטן דעם נסיון אוּן זיך אינגאנצן ווידמענען מיין פאָלק.
אֶגֶּער אָט אזא תּקוּפה, א תּקופה, אין וועלכער איך בִּין געווען פיל מיט נייע אידעען, אנשוֹיאונגען און ידיעוֹת, פלעגט פּלוּצים נעמען ווערן שוואכער, אינגאנצן אָפּגעשוואכט ווערן און פארלאָזן איר אָרט פאר אן אנדערער: פאר א תּקוּמַהּ פון רעפלעקסן פון ספקות אוּן פוּן שרעקלעכער לאנגווייליקייט, איז מיין וועג אריכטיקער? צי איז עס נישט די פוֹילקיט מיינע שולדיק איך פוֹיל זיך צוּ לערגען הי אלע מעגטשן, איך פארמאָג נישט די אייגנשאפטן דערצו, זאג איך: די וויינטרוֹיבּן זענען שלעכטע, אוּן בּאמת האָבּ איך זיך געדארפט שטארקן אין אלץ גוֹבר זיין, ויך אָנגעמען מיט גבוּרה אוּן געפינען אן אוֹיסװעג פאר מיר: קױיגן א גוּטן לערער, אָרער זיך אליין לערנען מיט דער נוֹיטיקער התמדה, אוּן יעדנפאלס- נישט איבּערבּלייבּן אינמיטן וועג. אוּן אפילו אז איך נוֹיטיק זיך נישט אין קיין דיפּלאָמען און לוֹיבּ.אטעס. טאטן פאר זיך, דארף איך, אלס איינער װאָס ארבּעט לטוֹבת דער געזעלשאפט, פארנעמען אן אָנגעזעען אָרט, זיין שטארק אין גייסט אוּן פארמאָגן זעלבּסטווירדע; איך דארף פאר. טרייבּן די שטימע, וואס שעפּטשעט: אַ מילבּ איז געווען פרי. ער פאר דיר... /איך האבּ נישט קיין שוּם פארלאנג, עס ציט מיך צו גארנישט"-- דאס איז דען אַ פארענטפערוגג! כּדי צו געגירן אַ געוויסע זאך אָרער צו לייקענען אין איר נוצן-מוּז איך זי דאָך פריער קענען, וי דוּרכגיין אוּן זיך דער. הוֹיבּן איבּער איױ, אין נישט רעדן נישט.װיסנדיק, רעדן און זיך אליין חוֹשד זיין, רעדן מיט אַ שטימע פוּן ספק, אז ס'קעמפן צווישן זיך אַגעװיס אוּן אַטאָמער-- געוינט נישט דער טאָמ ער...
און טעג פון אוֹיפרעגונג, פארשאָלטעגע טעג, טעג נישט געגארטע, פלעגן אויף מיר אָנקוּמען...
איך קים פון טיין לעקציץ. מיין װאוֹינונג איז דאס אלגעמיינע צימער פון מיין בּאלעבּאָס, װאחים היוֹת װי ער
16