האט איר פאָרגעליגט יצחק דעם שוּסטער,- האט איר כּעס גאר קיין בּרעג נישט געהאט. דער עולעכער ארבּעטער האט געי וואגט זי צוּ בּאדעקן מיט שאנד, שיקן מאכן איר אַ פאָרשלאג! ניין, דוּ קוק זיך נאר צוּ: עפּעס אַנישטיקער ,קאָמיס", אַ אָנּי געשטעלטער אין אַ קראָם, אוֹיבּ ער וועט אוֹיסשפּרײטן זיינע פליגלען אויף איר, וועט זי עס האלטן פאר אַ גרוֹיס גליק, און אַ שוסטער--נישט. אַמיאוּסע ארבּעט... עי, יידן!

אוּן ווען זיין פארביטערונג פלעגט ארוֹיסגיין פוּן איר פּריוואטן קרייז און זי פלעגט בּי אונז ווערן אַן אלגעמיינע טעמע פון אַ שמוּעס, פלעג איך אראָפּלאזן דֶעם קאָפּ אוּן בּאי מערקן שטילערהייט:

- און מיר, חיימאָוויטש!

-- וואס מיך?

-- מיר- און מיר זענען דען בּעסער פוּן זײ1 מיר שרייען: ארבּעט|-- און וואס איז אוּנזער שטערוּנג אינדערי אמתן 1 מיר ארבּעטן דען? מיר לעבּן דען נישט קיין ליידיקי גייעריש לעבּן, גרייט צוּ זיין אַ טעלערלעקער און צו בּאדינען די געלט.זעק 1

אין יענער צייט, אין דער ערשטער צייט פון מיין בַּאי קאנטשאפט מיט חיימאָװיטשן, איז טאָלסטאֶי געווען דער נביא פונם מענטש אין מיר. זיינע פּשוּטע, לאָגישע, פילנדיקע רייד, וועלכע קוּמען פוּן טיפן הארצן, זיינע בּאגייסטערטע אָנִי פאלן אוֹיף דער פארדארבינג פוּן דער ציוויליזאַציע, אוֹיף דער בּעל.גאוהדיקער וויסנשאפט, אוֹיף דער פאלשער קוּנסט, אוֹיף דער פּארפּוֹילטקײיט פוּנם געלט.לעבּן,-- דאס אלץ האט האט אויף מיר געמאכט זײער אַ שטארקן איינדרוק. איך בִּין דאַמאָ?ס געווען א יינגל, ארוֹיסגעטאָן פוּן דער וועלט, אַ זוכער פונים אמת; בּאקאנטע האָבּ איך געהאט אין אַ קליינע צאָל, צוּפעליקע בּאקאנטע; קיין שטענדיקע געזעלשאפט האבּ איך נישט געקענט האָבּן, ווייל איך פלעג מיך מיט אַ פיוון פארייגי זאמען, איך פין געווען שווער צו בּאקאנטשאפטן, אַ שעמעוו* דיקער גִּיון עקסטרעס, אַ שעמעוודיקער צוליבּ אַ סך אייגגי

128