יר.

עס דערמאָנען זיך מיר, אָדער, ריכטיקער, איך דערמאָן זיך איצט עטלעכע סצענעס פוּן יענער צייט, ווען איך בִּין נאך געשטאַגען אויף דער שווע? פוּן לעבּן, נאָר ווען לוֹיט אַלע איינדרוקן, וואס איך האָבּ מיר שוֹין איינגעשאַפט פוּן לעבּן, האָבּ. איך געמיינט, אז איך קען בּאַשליסן: אַלֹץ דאַרף ניש ט זיין, און לכ? הפּחות(אָדער בּאַזױנדערס) איך און מיינסגלייכן. יענע צייט איז בי מיר געווען אַ תּקופה פון צאַפּלען זיך צוֹי פוסנס פוּנם בּאַרג, וואס בּאגראָבּט יעדע זאך, וועלכע איז נישט נוֹטה אוֹיף אַ גרינגן אוֹפן צוּ חיהשער צוױפאַסוּנג. איצט, דאנקען גאָט, ווייס איך, אז דער גרוֹיסעױ ווערט פון דער צוּי פּאַסוּנג אַלן איז נאָך אַ צווײפ?האַפּטער אוּן אז אוֹיך דער שרעקלעכער בּאַרג גוּפא איז, סוֹףיכּל-סוֹף, נישט מער ווי= נאַװישקײיטן! אַבּער אין יצנער תּקוּפה, ווי געזאָגט, האָט עס בּיי מיר אַנדערש אוֹיסגעזען. פון איין זייט איז געווען אן אַבּסאָלוטע שרעק פאר דער גרוֹיליקײיט פון דער גראָבקײט אוּן ויהשקייט, וואס אין לעבּן. און פאר דער גרוֹיליקײט פון דער ווייכקייט און הילפלאָזיקײט, וואס אין מיין וועזן, אוּן פוּן דער צווייטער זייט, פלעגט אוֹיך טרעפן, אז איך פלעג זיך באַי מיען איינרעדן, זיך אָדער אַנדערע אָפּנארן, אז איך האַלט נאָך אינמיטן וועג, אז איך הא נאך טאקי נישט געפונען מיין לעבּנסצוועק-- אָבּער עס וועט קומען דער טאָג, יענער געי האָפטער טאָג};