קלאָגט און האלט זיך פאר אַ ,שברייפליי און ווערט בּאויגט דוּרכן לעבּן--יענער איז אַ שמאטע, אַ פילשטענדיקע שמאַטע.
אויף זיין פּנים לוֹיפט דורך אַ שמייכל, וואס איז געי קומען פוגם געדאנק, אז ער רעדט ,הוֹיכע זאַכן", אמתדיקע רייד, ריד, וואס מאכן אן איינדרוק אוּן בּרענגען נוּצן.
דער רעדנער מונטערט זיך אויף, זעצט זיך לעבּן מיף און הוֹיבּט מיך אָן שאָקלען מיט אַ פֿריינטשאַפּטלעכער אוֹיפגע. לייגטקייט אוּן מיט אַגוּטן מיין מיך פאנאנדערצעטרייסלען אוּן אוֹיפװעקן די לעבּנסקראפט, וואס אין מיר. זיין אָנריר פאר. שאפט מיר אין דער מינוּט אַ שרעקלעכן ווייטיק, כּמעט אַ פי. זישן. איך בּאהאלט מיין פנים אין שטאַמל;
- פאראן מאָמענטן, מאָמענטן... איך דארף דיר זאָגן... אַלײנקײט.. אַ מענטשלעך פּנים רעגט אויף... דערוועקט עפּעס אַ פיינטשאפט.. כ'דארף דיר זאָגן... דו... חיימאָוויטש... וועסען האג איןך אַ הוץ דיר!.. מער וי אַ בּרוּדער.. נוּ., פוּנדעסטוועגן,..
-עי, מייערמאן, הער אוֹיף מיט דיינע נארישע פּלוֹי דערייען| כ'ווצל דיר עצהנען, בּרוּדער, איבּערצולאָזן דיין פּעי סימיזם פאר בּוּרזשױען און פירשטן, וועלכע פילן זייער אוּני טערגאנג אוּן סוֹף. זאָלן זײי, די אריסטאָקראטן, זיין ניטשעאַנער, דעמאָניסטן, סימבּאָליסטן, פּעס מיסטן אוּן אפילו אַנארכיסטן. אָבּער וואס האבּ איך צוּ רערן, אז אויך דוּ, דו, דער פאָלקסי מענטש, וואס דאס לעבּן איז פאר דיר נישט קיין א:גענעם שפּיל, נאר אַ שלאכטפעלד, אַ פֿאבּריק, ווי בּאַזאראָוו זאָגט,-וואס זאל איך רעדן, אז אויך די הוֹיבּסט אָן צי קראַקען, ווי אַ קראָ: ,א מענטשלעך פּנים... כ'האבּ נישט ליבּ קיין מענטשן... -זיי פארנעמען אוּנזער אָרט"... מאסע.. אַלײנקײט"... ניין, ווארף אוועק דיין מרה.-שחוֹרה-- און ווער אַ מענטש. איך לערן דיך דאך אוֹיך נישט צו זיין אן אינטערטעניקער, אַ צוּפּריי דע:ער. איך בּין דאך אוֹיך נישט קיין געצערטלט קינד. אָבֶּעל מיין אומצופרידנקייט איז אַ פּראָטעסט געפיל, אן אוֹיפשטאנד און נישט קיין יאוש. פארשטייסט! אָט וואס איך ואָג: דו
13