מיט די הענט- הורא! אָט דאס איז... אָט דאס איז... אן אידעע... בּראוואָ!

- אָבֶּער קליינשטיין איז א יד-- מיש איך זיך אוֹיך אריין אין געשפּרעך,

- מיט ואס? שפּרינגט אוֹיף קליינשטיין אוּן פּרעגט.

- מיט וואס?-- רוּפט זיך באלד אָפּ די נארמאן ווי אן עכאָ- דאנקען גאָט, פייערמאן האט שוֹין אָנגעהוֹיבּן מיט זיי. נע פּא-רא-דאָקיסן!

= ניין, פּייערמאן, רעדט חיימאוויטש ערנסט-- דוּ פאר. שטייסט דאָך אליין, אז מיר ועדן איצט נישט וועגן דער בּוּרזשוּאזיע. די אסיטמילאציע, אוֹיף וועלכער דוּ פאלסט אָן, וי קנעכטשאפט...

- ס'איז מיר שוֹין נמאס דידאָזיקע פראגע!-- איז מוֹדיע די נארמאן פוּן איר זייט, אָבֶּער די לערנער שרייט אָן אוֹיף איר, אוּן חיימאוויטש טוּט ווייטער ,דערקלערן זיין געדאנק";

!= די אסימילאציע גופא איז גוױױט, נוֹיטיק, נוֹיטווענדיק. שלעכט איז נאָר, ואס עס טיט די בּוּרושוּאזיע, וואס מאלסע-" וועט נאך די בּאאמטע, וועלכע זעגען דעגענערירט, ווי אלץ, וואס האָט א שייכות מיט דער בּיִּרזשוּאזיע!

דער געשפּרעך ציט זיך: ווייטער. קליינשטיין פּראָקלא. מירט, אז ער פילט נישט אין זיך קיין שוּם יידישע זאך. פוּנים -חרר" האט ער גארנישט ארוֹיסגעטראגן. די רוּסישע ליטערא. טור האט אים אנטוויקלט. יידן זענען בּיי אים גלייך, װי נישט יידן. איך גּאמערק דערבּיי, אז ווי ס'ווייזט אוֹיס, איז דאס שטארקע גערעכטיקייט:געפיל, וואס לעבּט אין קליינשטיינען, ממש א גערעכטיקייט-געפיל מון א יידן.' דאן נעמט יודלין און לענקט: אוועק דעם שמועס אין אן אנדער זייט. דאס איז טאקי אן אקסיאָמע, אז ס'איז גױינגער צו ארבּעטן צווישן דעס פאלק, ואו די האסט זיך אוֹיסגעהאדעוועט, וועמען די האסט צומי ערשטן געזען, בַּעת די האסט, אוֹיפגעעפּנט די אוֹיגן דאס ערשטצ מאָל. דאָס הייסט... דוּ ווייסט, וי צו רעדן מיט אים אוֹיף זיין ספּראך, זיך אוֹיפצומירן לוֹיט זיינע זיטן, זיך דערנענטערן צוּ

12