זעץ זִיךְ נישט ווייט פון אים. אוּן מיר זיצן בּיידע אוּן שווייגן אין דער פֿינצטערניש. אבּער דאס זעט גארנישט אויס אוֹיס. טערליש אין אונזערע אויגן, אזוי דארף זיין, אדער, ריכטיקער, וי יעדע זאך אין בּאזונדערס ווי מיף אליין, דארף אזוי גנישט זיין, נאר עס איז. ס'איז קאמיש, אבּער ס'איז אמת, אוז מיר שפּירן בּיידע עפּעס א נוצן אין דעמדאזיקן זיצן. כאטש דער בּאגריף;נוּצן" איז ווייט פון אוּנז בֹּעת מעשה, מיר שפּירן עפעס א גישטינאטירלעך פארגעניגן. די לבנה לייכט דוּרכן פענסטער, אבּער ווי דאס וואלט אונז גאָרנישט אנגע. גאנגען. צוּמלעצט זיפצן מיר יעדערער אפּ פוּן טיפן הארצן, אוּן בּיסלעכווייז, מיט א מין געהיימע שפּרוּכן אוּן האלבּע ווערטער, הויבט זיך אן צווישן אונז אן אראפּרעדן זיך פון הארצן, א האלבּ-שטומע ווידוי וועגן אוּנזערע נשמה:צישטאנד, וועגן אונזערע איינדרוקן, וועגן אוּנזערע ,משונהדיקע מא. מענטן", און אלץ מיט עפּעס א ספּעציעלער, וויכטיקער ערנסט. קייט, וואס לאזט זיך נישט אויפכאפּן דורך דער פעדער, אוּן וואס ווערט בּאגלייט מיט לענגערן קוּקן אין דער פינצטערניש וואס ארום אוּנז. און אזוי ציט זיך עס בּיי אינז, בּיז עס דערהערן זיך נאענטע טריט. מיח געבּן זיך כּיידע נישט ווילג. דיק א כאפּ אוּן זענען א בּיסל ענלעך צוּ אגעליבּטן און געליבּטע, וועלכע זענען בּאהאלטן אין דער געדיכטעניש פוּן וואלד, בּעת מענטשן גייען פארבּיי. דאס צימער פילט זיך אלד אן מיט מענטשן. טומל.
-- פּאָעזיע!-- הערט זיך קליינשטיינס שטימע-- אַ שטיל זיצן אין דער פינצטער... שיר השירים!..
כּדי דאָס נאַרישע פּנים זאָל זיך נישט אָנזען- רייסט זיך דורך פּיסמאַנס זויערע שטימע,
- זאָל זיין ליכטיק!-- גיט צוּ נאָך אַ שטימע.
איינע פוּן די מיידלעך גייט צו אוּן הויבּט אָן אָנצינדן די לאָמפּ. פיסמאַן כאַפּט אויף, ווען זי װערט עפעס גע. שטרויכלט מיט אַ קלייגער שטערונג אוּן ער איז צופרידן צוּ מאַכן אַ כאַמערקונג, אַז אַ פרוי בּליבט אַ פרוי. די דאָזיקע
16