נען. אלץ איז מיך אויסגעקומען אזוי מאדנע, אזוי נעבּעכדיק... מינוטנווייז פלעג איך ווענדן די אױיגן צוּם קליינצע שִפּיי געלע, װאָס אויף דער וואנט, וועלנדיק דערזען מיין געזיכטי אויסדרוק, איך האבּ געהאט אין מיר יענץ געפיל, וואס איך פלעג פילן קינדווייז, ווען יינגלעך פלעגן מיך שלאָגן, און מיין טאטע, אנשטאט רחמנות צוּ האָבּן אויף מיר, פלעגט מיך נאך שטארק בּאשטראָפן.
-- דידאזיקע חכמה!-- לאכט דער טאטע פוּן דער מאמען, נאכדעם, וי ס'איז אים נמאס געווארן צוּ ריידן מיט די הענט, ארי צוגיין אהין אוּן אהער, זיך איינקוקן אויף מִיױ און איבּערהויפּט אויף מיינע מלבּושים- זי קען זיין אַ מיניסטערקעו זי שטייט און ווייס נישט, וואס ס'טוּט זיך מיט איר.. אַ, בּרוך הבּא, זי וויינט שוין... נוּ, געקומען... דיינע טרערן וועלן גארנישט אױיפטאָן און גארנישט צוגעבּן, און די אויגן װערן דיר אזוי אויך קאליע.. בּעסער זאָלסט דערווארעמען דעם סאמאוואר און מכבּד זיין אונזער גאסט מיט אַ גלאָז טייי.
-- ניין, ניין...- פין איך געשטאנען און זיך ציגעקיקט צו מיין מאמעס ,קאל עיגעווארענע" אויגן- זארגט זיך נישטיי. מ'דארף נישט קיין טיי...
= וויי צו מיר, בּיסט אוודאי הונגעריק, מיין זון,- קלאָגט די מאמע.
= ס'א פראגע!-- ענטפערט דער טאטע פאר מיר-- ווייסט וואס, יהודית! לאמיר אלע עסן מיטאָג. גרייט צום טיש... און איר. קינדער,- האט ער זיך געווענדעט צו זיינע תלמידים-פארמאכט די חומשים און גייט אהיים. אמת, ס'איו ערשס עלף אזייגער... נו, איר זעט דאך, אגאסטי.
די קליינע ,שקאָצים", אין וועמענס אויגן סיהאט געי גלישטשעט די האפענוג בּאפרייט צו ווערן פחיער וי אלעמאל פון דער ערשטער רגע, וי איך בִּין נאר אריין אין שטובּ, זענען נעלם געװאָרן אין משך פון עטלעכע מינוט. זי האבּן זיך אמת געשעמט פאר דעם פרעמדן, פארן רבּינ'ס זון, צוּ קפּרינגעו און לויפן, זי האבן זיך אויך געהאלטן פאר אַחוֹב
185