ווייבּ, האָט ער ליבּ געהאַט, אָבּער זי-- אַזױֹי האָבּן אַלע עדותיגעזאָגט,-- פלעגט קראַנק ווערן פון איין קוק פוּן זייגע אויגן. זי איז- אַ נאַרישע יידענע, אַ פּחדנטע, מיט אַ דרײפאַכיקן גױידער. װאָס נאָךוּ- מער גאָרנישט,
יעקב האָט נאָרנישט געזאָגט קיין ליגן. זיין שוועסטער איז געזעסן איינע אַליין אין עסיצימער. זי איז געווען אָנגעטאָן אין אַ טונקליבּלוי קלייךד אוּן בּיים שיין פֿון לאָמפּ איז זי געווען דער סימבּאָל פוּן לעבּן, פוּן פּראַכטקײיט אוּן פון שיינקייט. זי האָט געבּלעטערט עפּעס אַ אילוסטרירטן וואָכנזשוּר. נאַל. מיינע האַרצנסטרוּנעס האָבּן אויפגעציטערס פון דער פאָעטישקייט אוּן אינגאַנצן בִּין איך געווען ווי אַ צעטוּמלטער. איר פּנים האָט אויסגעדריקט גיכער אַגעפיל פון װאַרטן איידער פוּן לאַנגוװײליקײיט, און איך האָבּ געוואוסט, אויף וועמען זי ואַרט.
זי האָט נאָר אַ קליינעם אַנטײל גענומען אין דעם אָפּגע. האַקטן געשפּרעך, וועלכער האָט זיך געצויגן צווישן מיר און יעקבן. די טעמעס פון אוּנזער געשפּרעך זענען געווען די טכסוכים, וועלכע קוּמען פאָר צווישן זי אוּן זיערע עלטערן, מענטשן פוּנס אַלטן דוֹר. אוּן איינע פון די לֹיֹבּוֹת פאַר די דאָ: ויקע סכסוכים איז געווען די שטרעבּוּנג פון ראכיל מאָיסעיעוונא אַרױסצופאָרן קיין אויסלאנד. די דאָזיקע ידיעה איז פאױ מיר ע ווען אַ נײיצס,
ווען זייער מוטער איז געקוּמען בִּין איך איינגעלאַדן געי ווארן צוּ עסן צוּזאַמען מיט זיי אָוונטבּרױט.
- אַך, יעקב, די בּעטסט דעם הער פּײערמאַן מיטצועסן מיט אונז אוּן צוּ האָסטוּ פארגעסן די סיבּה פון זיין אָפּזאָג; ער איז דאָך אַ וועגעטעריאנער...
-- טאקי? אינדעראמתן, ירמיה? און וואָס זאָגן דייגע עלטערן צוּ דעמדאָזיקן שגעון?
- אָבּער ווער האָט דיר געזאָגט, אז...
- ניין! אך, יאָ, יאָ... כאיכא-כא... כ'האבּ פארפּיטן די
221