גענוּג דער אייבּערשטער האָט נישט- געהייסן זיך צופי? פרייען...
די עושטע טעג פלעגט די מאמע זיין מיין אַדװאָקאט: איר גייט נישט אָן די ,גאנצע וװעלטי, לייט זאָגן, לייט קענען נישט פארשטיין, די שטאָט-מענטשן רעדן- װאָס פארא געי שעפטן האָבּן זי מיט איר זין? זאָל זי דער קאָפּ װײטאָן פאר זייערע געשעפטן. זי שעמט זיך נישט מיט מיר, וי ס'זאָל נישט זיין. דאָס טיכל טראָג איך דאָך נישט אוּם שִׁבֹּת, אוּן מיט קיין מיידלעך שלעפּ איך מיך אויך נישט ארוּם איבּער דער שטאָט. ,ס'איז קיין קשיא נישט"-- דאָס איז קיין חסרון נישט. דער טאטע זאגט, אז איך האב נישט קיין שכל דערצו, אָבּער זי בּרענגט אַ ראיה פוּן די גרעסטע גראָבּע. יונגען, װאָס האָבּן יאָ שכל דערצו. אַ חוץ איר פארטיידיקן מיך פארן טאטן, פלעגט זיך מיך נאַך איינרעדן, אונטער זיינע אויגן, איך זאָל אריבּערטראגן זיינע פּרעטענזיעס שטיי לערהייט. אינדעראמתן, האָט ער זיך אויך, פּוּנקט אזוי ווי זי שטארק געשראקן, אִיך זאָל נישט פארלאָזן די שטאָט, װאָרוּם איך האָבּ דעמאָלט פארדינט מער ווי צוואנציק רוּבּל אַחוֹדש;: און אינדעראמתן האט ער זיך אוֹיך בּאמיט מיט אלע מעגלעכקייטן מיך צוצוּפּינדן צו דער שטוּבּ אָבער אינגאנצן בּאהערשן זיין תּשוקה מיך צוּ מוסרן אוּן שטראָפן= דאָס איז געווען איער זיינע כּוֹחוֹת. אויך די פאדערונגען, וועלכע ער האט מיר געשטעלט זענען געווען גרעסערע פון דֶעֶר מאמעס פאָדערוּנגען; זי פלעגט זיין געוואוינט מִכּוֹח דעם צוּ טענהן אַזעלכע מיני רייד:
-- אין וי דיך נישט לעונען קיין פארשטאנד, מיין זון.. בּיסט אזא חכם יוי איך, די גרויסע חכָמה! פיר זיך אוין וי ס'געפעלט דיר... לייען בּיכער... איין זאך װעל אין נאר בּעטן: זאלסט נישט פארגעסן די יידישקייט. און כּל-זמן דוּ װעסט זיין בּיי מיר אין שטיבּ, בּין איך זיכער, אז דו וועסט נישט טאן, וואס מיטאָר נישט. א סך בּלוּט האבּ אין אייף דיך פארגאסן, מיין זון, און איצט פארלאנג איך פון
223