און וועגן יענעם, אָדער מיין מוֹח איז כּוסט, אינגאנצן אָן אַרבּעט- ער רוּט. דער דרוֹיסן= אַ ווינטערדיקע װעלט, די שטובּ-- אַ פֿינצטערע גרוּבּ... אין פּלוצלינג זאג איך צוּ מיר אליין: אָט בִּין איך בּארואיקט. מיין לאַגע רוּפט נישט אַרוֹיס בי מיר קיין שוּם ווייטיק. איך רוּ... אוּן די שפּיזן פון דעמ. דאָזיקן געדאַנק-עלאַנג הוֹיבּן אָן אוֹיפגײן און רייסן זיך און צעשפּאַלטן ניר מיינע געהירן... איך פארמאך די אוֹיגן אוּן עאָקל מיטן קאפּ: וואס וויל איך, דער אַכזר, האבן פוּן מיך? וואס וויל איך?..
און צפּעס אַזאַך פאַלט מיר אַװעק פון די אוֹיגן אוּן צעשפּרײט זיך, און אַלֹץ אַנטפּלעקט זיך. די גאַנצע וועלט אין אלע אירע בּילדער שטייט פאר מיר אַ נאַקעטע... אוּן אַלע פאַרקערפּערוּנגען, אלע תּנוּעוֹת, אַלע אוֹיסגעשרייען, אַלע בּיל. דער, אַלע שטריכען- אַלץ האט איין קאליר, דער פאָרהאַנג איז אוֹיפּגעהוֹיבּן... און בכן, צוּליבּ װאָס? צוּליבּ וואס? צוליב וואס טראַכטן אוּן זיך פּייניקן אוּמזיסט?
יא, איך טאָכל בּלוֹיז ווערטער, וועלכע איך האָבּ שוֹין געזאגט...
אבּער וואס גייען מיך אן נייע זאַכן? איך שרייבּ דאָך בּלוֹיז דערפאַר, ווייל ס'איז מיר אוּממעגלעך נישט צו שרייבן דאס פארעלטערטע געשריי, ווייל איך וועל קיינמאל נישט אוֹים. הערן צוּ שרייען אוֹיפן אלטן ווייטיק... יא, קיינמאל נישט,... ביז דער לעצטער מינוּט מיינער...
טא לאמיך שרייען! לאמיך שרייען אַ גרוֹיס און בּיטער געשריי.
ווינטער... אַן איי בּיקער אייז בּאַדעקט מיינע האַרץ-געוועבּן,
אַ טעמפּער לאַנגװײל, פוּן װעלכן עס פֿאַרװעלקט יעדע גלוס
טונג און פון ועלכנס אָטעם עס שטאַרבּט אָפּ יעדעס געפיל
בּאַהערשט מיין גאַנעע אינעווייניקייט איך װער אוּמבּאַועגלעך'
איך װער מיר אַלײן אַ שווערע לאַסט. בּלוֹיז דורך מיין כּוֹח' 24