לד,
א האט אוֹיסגעזען וי הּמיד. דידאָזיקע מיאוסע און טומלדיקע שטאָט האָט, וי אַלע שטעט מיט זייערע איינוואוֹי. נער, געלעבּט איר לעבּן. זי האָט גאָרנישט פארלוֹירן מיט מיין אװעקפאָרן און זי האָט זיך נישט געפרייט מיט מיין אנקומען...
רבקה לערנער האָט געליטן עלנט און נוֹיט אוֹיפן שרעקי לֶעכסטן אוֹפן. זי איז געוען הוּנגעריק, פארלאָזן, איינזאַס. קיין אַרוֹיסהעלפער האָט זי נישט געהאט. די בּאַלעבּאָסטע פוּן איר דירה האט זי בּאַלײדיקט. זי האָט געוויינט..,
אָפּט פלעג איך צוּ איר אַריינגײין אינדערפרי, אין איר צימער איז שמוציק אוּן אוּמארדנונג, איר קלייך איז צעריסן און בּרוּדיק, די האר זענען נאַכלעסיק פאַרפלאכטן. דאס פּנים אירס איז וייס, כּמעט גרין...
זי רצט צו מיר מיט אַ נידעריקעױ אוּן גלייכגילטיקער שטיי מע, אָן קיין שוּם קלאַנג: קיין פארמעגן האבּ איך דאָר נישט, וואס זאל מיך פארשטיינערן דאס הארץ. טא פארוואסיזשע פארי נעם איך איר אייזאמקייט אוּן מייד אוֹים איר וואוֹינוּנג 1 וועי מען האט זי דען אַחוּץ מיר?
איך פארענטפער זיך, מיט וואס קען איך העלפן!...
- פוּנדעסטוועגן..,
איך שווייג און אין האַרצן בִּין איך מוֹדה, אז זי איז גערעכט מיט אירע שטראָפּרײד, דער מענטש אנטלוֹיפט פוּנם צער. און מיין צער, צוקוקנדיג איר וואוֹינוּנג אוּן איר לעבּן, איז ווירק?עך איבּערגעשטיגען אַלע גיהנוסיפּייניקונגן. אן אי דערעה װאָלט אנגערופן אזא מין געפיל- רחמנות, נאר איך
288