עס טרעפט זיכ מיט טרובאעג אָפט, נאָכ טעג צעזאָטענע פוג רעגונג,

װעג מיוקײַט גיט אימ א. באפאל דאָרט, װעג ס'מישט זיכ אויס די טיפ, די הױיכ, אוג ס'גיבג זיכ א טויש געשטאלטג

איג ניט באוואכטנ, מידג מויעל...

נאָר איצט אימ דוכט זיכ, אז מע רופט: צי ס'רײַסט דער וינט דעמ לײַג פוג דאכ, צי ערגעצ רײַסט דער פעלדז זיכ אופ, נאָר ס'יאָגט ארויס, װי אפ א שלאכט... אָט איז די נידעריקע טיר,

אָט בעטג זיכ אלייג די וועגג,

ער לאָזט ארויס זיכ, װי א װירט,

אפ זײַנע פּרעכטיקע פארמעגנס,

נאָר ס'גייט דער טעַכ מיט אוראלט-קראפט, עס גרייכט די נאכט אימ ביז די קני, אוג ס'איז די װײַט אלייג פארגאפט

פוג אט דעמ אופגעשוימטג שניט;

די הרעבליע רופט מיט טויזנט הענט, דער וואסעריקלעמ איג דר'היים פארלאָפנ. ער האָט די בויונג ניַט דערקענט

אוג פוג דער אומגעגנט דעם פּראָפיל, נאָר ס'האָט דער אומרויקער פּײַפ

אימ ערגעצ ווידער אופגעהויבג,

עס האָבג זיכ איג דר'הייכ געשלײַפט

די שמאָלע פּיסקעס פונ די הייבערס,

אוג צוגנ אויסגעשמידטע, בייוע,

,4