260
Der Vehlefanzer Feldzug mn 18. Januar 1871.
Un brüllte los ut aller Macht:
„In’n Krämer is ’ne grote Schlacht,
Doa werd ganz heillos ' nimmer schoatcn .
A Franzosenvolk is utebroaken
Ut Spando an teindausend Mann!
Nu fangen an to rönnen an, 1 )
}< Ilem’m bi sich Bomben un Granoaten Un würgen aff, wat sei man f önten.“
Dit brüllt hli ganz unbännig dull,
Mohm Strieksche*) att groad eene Stull: Herrje! wat daht sick de verfahren!
VOr Schreck fallt Hrc Stull to Erden.*)
In ÜmsehnO stün’n ook up de Stroat De Vehiefanzer all poaroat,
Ook alle Wiewer met Sir Jüeren, 3 )
De woll’n de Hiobspost ook hören. 11 )
So stoahn se denn nu Mann an 7 ) Mann p / Un kieken all bedröwt sick ajn,
! De Wiewer hing’n Sir Weentüg Um, 8 )
De Jüeren stimmten ook mct in.
Doch endlich fing 3 ') der'") Schulte an: „Wei müdden 11 ) alle, Mann vOr Mann,
Met Pieken nah den Krämer goahn,
Sali nich der Feind noch bei uns koam’n. 1 *)
Wer keene Flint im Huse hätt,
Der nähme sich ’ne Heuforke 1 » ) met;
Y Wenn wir so bei den Feind 14 ) anlangen,
/ Paßt up, denn geflt hä sick gefangen.
Doch eens behoH’ t in juhe n Sinn,
Steckt jeder een half Pund sich in!
Ick bidde ju, dät to beachten, 13 )
Denn een Schluck ist nich to verachten.
Merkt ju, nich gar to klein de Pull, Doato ’ne fette Botterstull .
Ook Wost un Schinken vör den Magen,
Dät de Strabatien wi verdragen.“
>) N.: Die fang’n nu so to roven an. -) N.: Strieksche. *) N.: Eeren. 4 ) N.: lfm- sieben. *) N.: Jöhren. 8 ) N.: anhören. 7 ) N.: för. 8 ) N.: Weentiig ümhängen = weinen, ein sonst unbekannter Ausdruck. s ) N.: fung. “) N.: de. ll ) N.: Nu mutig. I2 ) N.: Wie packen jetzt dähn Krämer an, det nich de Feind bei uns kämmt an. 1> ) N.: eene Heufork. u ) N.: wi so bi den Filind anlangen. I5 ) N.: Ick bidd ju Lüd, deet dit beachten: Een Schluck is niemals to verachten.