si6

Klaus Groth in Kiel.

De RegenwülxenH un de Swon,

Keen Minsch, he weer denn op de Flucht,

Wildvageln sünd't, he kennt den Ton,

De wannert baben^) dörch de Lucht.

Dar wannert se, un ropt hendalch:

„Lsalöwer!" klingt dat sietH un wiet.

„ksalöwer!" — Nör! Un noch enmal!

Un jüs, as keem't vun günner Siet.

bse richt sik noch mal op un hör:

Ja, Stimm' as Vageln, fin un sacht,

Dun wiet un siet, vun hin un her,

De repench, as um chölpch bi Nacht.

Gk keem en Ton der dann un wann,

As vun de Fährklock öwer'n Strom,

So sacht, as trocken Kinnerhann Ahnmächtig an den Klockenbom.

Schull't würklich wen?)? — !he weck den Knecht:

„Stah ox, stah op! De Fährklock geit!

„Stah ox, un mak de Fahr torecht!

„wüllt sehn, wullch lat noch wanken deit I"

Un as de Beiden buten 9) keem'

Un öwer'n Strom bi düstre Nacht —

Wat weer't en Schin! Wat weer't en Glem!

Wat weer't en Loxenich still un sacht!

Glimmkäfer ox den ganzen Strand?

Irrlichter? Segg, wat geit der vör?

As Kinner hört se vun dat Land „Halöwer!" dusendstimmig her.

Un as se landt, do drängt en Swarm Vun lüttje Lüd sik ox de Führ —

Tn Lücht, en Bündel ünner'n Arm —

Bi jede Gewersahrt noch mehr.

Un wenn se landt op anner Siet,

Leggt jeder in de Büß sin Deutsch Un öwer't Feld hin siet un wiet Süht man den Troxx, de wieder^) geit.

I Regenpfeifer, Oünraärins. — ch oben. — ch herunter. — hie und da. —> riefen. — ch Hülfe. — H sein. — ch wer spät noch reiset. — '-h draußen. — io) lausen. — Legt Jeder in die Büchse seine kleine Münze. — 12) weiter geht.